VERSLAG: Deep Purple - 4/12 - HMH

Deep Purple @ HMH

Rockband Deep Purple is dit jaar eindelijk genomineerd voor een plekje in de Rock & Roll Hall Of Fame. Geheel terecht, de groep is met recht legendarisch te noemen. Steevast eindigt hun bekendste hit Child In Time ergens bovenaan in de Top2000, de groep stond aan de wieg van de heavy metal en toert nog steeds de wereld over. Dinsdag werd de Heineken Music Hall aangedaan.

Het concert stond oorspronkelijk gepland voor de Ziggo Dome, maar werd onder de mededeling dat de show in een intiemere setting beter tot zijn recht zou komen naar het kleinere broertje verplaatst. Dat deed het vermoeden rijzen dat de kaartverkoop zwaar tegenviel. De stampvolle HMH duidt echter op het tegendeel.

Dat de hardrockband weinig poeha meegenomen heeft, klopt echter wel. Er zijn enkele camera’s op het podium geïnstalleerd en de beelden worden getoond op twee videoschermen. Voor de rest draait het optreden volledig om de vijf mannen die enthousiast hun ding doen. De heren lijken er duidelijk, nog steeds, zin in te hebben.

In een show die hoofdzakelijk rond het oude werk draait, leven de verschillende muzikanten zich verscheidene malen uit in enkele langgerekte solo’s. Gitarist Steve Morse staat enkele minuten in zijn eentje op het podium. Met een vleugje Gary Moore weet hij stevige indruk te maken met zijn solo. Zodra tegen het einde de eerste deunen van Sometimes I Feel Like Screaming inzet valt gelijk de rest van de band bij. Ook drummer Ian Paice en toetsenist Don Airey krijgen hun soleer momentje.

Het optreden draait echter ook om zanger Ian Gillan. Hoewel de zanger de hoge tonen van Child In Time niet meer kan halen, staat Ian verder vocaal nog prima zijn mannetje. Dat de rockklassieker achterwege blijft vanavond valt hem daarom gemakkelijk te vergeven. Het valt echter wel op hoe weinig charisma de zanger heeft. Regelmatig loopt hij het podium af om de muzikanten ruimte te geven. Daarbij valt het lang niet altijd op dat hij afwezig is.

Deep Purple toont aan nog steeds haar mannetje te staan. De nummers volgen elkaar zonder intermezzo’s op. De muzikanten weten, met de verschillende instrumentale gedeeltes, de show degelijk boeiend te houden. Het massale meezingen blijft echter slechts beperkt tot Smoke On The Water en Hush. Helaas leveren ze ook niet de spannende opbouw van nummers wat Child Of Time zo goed maakt. Het optreden houdt vanavond altijd het midden tussen de band op volle kracht of een muzikant die in zijn eentje soleert. Een nummer uitbouwen tot gemakkelijk een half uur was vroeger het geval bij Deep Purple, tegenwoordig blijven ze binnen de veilige marge. Dat levert een leuk optreden voor de fans dat helaas nergens meer memorabel wordt.