2013-11-06
Na het overlijden van bassist Paul Gray ligt Slipknot op zijn gat. De creatieve energie die anders in deze metalformatie gestoken zou worden, gaat echter niet helemaal verloren. Zo hebben zanger Corey Taylor en gitarist James Root nog altijd een uitlaatklep in Stone Sour en heeft drummer Joey Jordison die gevonden met Scar The Martyr. Een project dat hij helemaal alleen van de grond op heeft opgebouwd aan de hand van een overvloed aan nieuw materiaal. Hij wilde iets nieuws, iets anders, een muzikaal gebied betreden waar hij nooit komt eigenlijk. Dit resulteert in een industrieel metal-achtig rockgeluid met een dikke horrorinvloed, waarbij iedere track een verhaal op zichzelf is. Niet te verwarren met Murderdolls natuurlijk, want dit self titled debuutalbum draagt een veel donkerder tintje.Hij heeft werkelijk alles zelf van de grond op opgebouwd, wat wil zeggen dat hij de kern van ieder nummer zelf geschreven en ingespeeld heeft. Desondanks heeft hij een flink team aan muzikanten om zich heen verzameld om dit ook op het podium waar te maken. Daarvoor heeft hij niemand minder dan de gitaristen Jed Simon van Strapping Young Lad en Kris Norris van Darkest Hour geregeld. Chris Venna van Nine Inch Nails kreeg alle ruimte om zijn keys te plaatsen in het muzikale geweld. Voor de zang ging Joey bewust op zoek naar een onbekend figuur en vond Henry Derek. Zijn stem doet het meeste denken aan die van Mike Patton van Faith No More, wat een groot compliment is.
Het album is overduidelijk geschreven door een drummer met een overvloed aan ideeën. Het drumstel vormt de kern van ieder nummer en ieder riffje of baslijntje gaat daarop mee. In dat alles is er wel een vergelijking te trekken met Fear Factory. De elektronische elementen die worden aangeleverd door Chris Vrenna voegen wel iets toe aan de sfeer, maar zijn heel minimaal en gaan teveel verloren op de achtergrond. Muzikaal zit het verder prima in elkaar. Zanger Henry Derek zit hier perfect op zijn plaats en weet moeiteloos te schakelen tussen een schreeuw en zuivere zang.
Grote vraag is echter waarom het merendeel van de nummers langer dan zes minuten moet duren? Het album duurt in zijn geheel ruim 74 minuten en dat had gerust een kwartier korter kunnen zijn. Veel nummers gaan naar verloop van tijd zelfs vervelen of krijgen ineens een onlogische omschakeling, zoals het einde van het logge ‘Last Night On Earth’. Net als je denkt dat het bijna afgelopen is, pakken ze het refrein voor een laatste keer op. Dat gebeurt net iets te vaak bij de rest. Het motto “kort, maar krachtig” is Joey Jordison niet bekend, want de duur ontkracht en ontsiert iedere track. Gelukkig maar dat iedere cd-speler ook een next-knop kent, want dat is het enige smetje op een verder heel sterk debuut van deze veteraan.
.jpg)
Pearl Jam - Lightning BoltEen nieuw album van Pearl Jam , het blijft iets om naar uit te kijken....
.jpg)
Dan Le Sac vs. Scroobius Pip - Repent Replenish Repeat “I know it sounds weird…. I do want you to look back on this and smile but…...