2008-06-02
Van sommige bands denken we dat ze nooit meer terug komen. Zo ook Was (not Was): een excentrieke dansexplosie uit Detroit met invloeden uit de soul, funk, disco en andere oude muziek in de 80s, maar dan op een cultureel verantwoorde manier. Toen al een beetje muziek voor muzieksnobs, nu aangestoken door de reüniehype terug op het podium. Hun grote doorbraak ‘toen’ was ‘Walk the Dinosaur’, de heren van Was (not Was) hebben vandaag de dag wat minder problemen met de dinosaurus lopen, omdat ze wat groter zijn geworden. Zowel fysiek als muzikaal dan: de stem van Sweeat Pea Atkinson klinkt nog meer als een warme kop koffie en is alleen al reden genoeg om dit album een voldoende te geven. Vooral op het nummer ‘Crazy Water’ komen de zangkunsten van beide zangers goed naar voren. Ook “de funk” heeft de band niet verloren: veel funkier dan ‘Forget Everything’ kun je het niet krijgen.
Met alle pracht komen helaas ook de oude valkuilen weer opduiken als ware ze niet meer dan een decennium geleden er ook al: Was (not Was) heeft de neiging tot doordraven in kunstzinnigheid daarbij de dansbaarheid vergetende. Het paranoïde ‘Your luck won’t last’ vol computerbliepjes rockt nog wel een beetje op een fijne manier. ‘Needletooth’ verheft tandartsgeluiden tot meer dan hun echte waarde. In totaal brengt het Boo! wel wat schade toe doordat de echte funknummers of de rustige nummers (hoewel de funknummers altijd al veel beter geweest zijn) verwaterd worden door mislukte experimentjes. Toch krijgt de band van mij weer wat credits terug door de belachelijke teksten, die alleen in hun context begrepen kunnen worden, maar origineler zijn dan menig funkbandje laat horen.
Gelukkig zijn er naast het oude terughalen ook nog extra redenen om het album aan te schaffen. Grote heren als Bob Dylan, Marcus Miller, Kris Kristofferson en Booker T. werkten succesvol mee aan het album. Dylan schreef ‘mr. Alice doesn’t live here anymore’, dat dankzij Was (not Was)’s funky gevoel toch het hoogtepunt van het album moet zijn. Een grappige cd voor snobs en fans. Veel oude kracht op een nieuwe cd.
The BellRays - Hard Sweet and StickyOnafhankelijk en eigenwijs. Dat zijn de twee trefwoorden die van toepassing...
Panic! At The Disco - Pretty Odd Het persbericht begint met de vraag of ze alles even kunnen vergeten. Of we...