2006-09-25
Remission werd beschouwd als veelbelovend, maar de grote doorbraak kwam met het 2 jaar geleden verschenen Leviathan. De pers smeet met superlatieven en bestempelde de band als “the future of metal.” Zulke uitspraken worden wel eens te pas en te onpas gebruikt, maar in dit geval kan er best wel eens wat waarheid in schuilen. Feit is wel dat dezelfde pers nog eens verder in het grote boek der superlatieven moet gaan bladeren om de overtreffende trap te gaan vinden voor Blood Mountain.Was Leviathan al een voorbeeld van hoe een band progressie boekt zonder zichzelf uit het oog te verliezen, dan is Blood Mountain het boegbeeld. De band heeft nog nooit eerder zolang van aan een plaat gewerkt als deze, en dat is te horen. De diversiteit aan stijlen, tempo- en maatwisselingen is verbluffend, zonder ergens een brei of te pretentieus te worden.
Wat snel opvalt, is de grote verscheidenheid aan vocalen. De oplopende lijn die is ingezet wordt nog steeds doorgezet. Het veelvoud van soorten vocalen die zanger/bassist Troy Sanders en zanger/gitarist Brent Hinds kunnen produceren zijn weer uitgebreid na Leviathan. Daarnaast mogen oude bekende Scot Kelly (Neurosis), Cedrix Bixler-Zavala (The Mars Volta) en Josh Homme (wie kent hem niet?) ook een duit in het zakje doen.
Ook in instrumentaal opzicht is er het één en ander enigszins veranderd. Brann Dailor bewijst één van de bekwaamste drummers uit de huidige metalscene te zijn, maar dat wisten we al. Wat wel redelijk nieuw is, is dat Bill Kelliher en Brent Hinds zo gevarieerd kunnen spelen. Sterke vlotte riffjes worden continu afgewisseld met trage stonerriffs en een veelvoud aan solo’s. Indrukwekkend!
Dat dit weer een concept album is moge duidelijk zijn. Dit keer geen witte potvissen of olifantmensen, hier een protagonist die een berg wil beklimmen en op zijn reis dingen meemaakt die bizar genoeg zijn om van een soundtrack te voorzien. Uitputting, hallucinaties, vreemde wezens, het klinkt allemaal niet erg verheffend. Echter, er valt genoeg uit te halen door de gebeurtenissen als metaforen te beschouwen, en de manier waarop het vertaald wordt in muziek is briljant.
De muziek zelf omschrijven voor iemand die nog niet bekend is met deze band is een lastige opdracht. Hier komt de diversiteit weer om de hoek kijken: Er wordt geput uit de thrash, death, prog, stoner, heavy metal en ga zo maar door. De vocalen varieren van brute grunts tot cleane zanglijnen in allerlei vormen en maten. Een immens verschil met het eenzijdige (doch effectieve) geschreeuw op Remission.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar ik denk dat het wel duidelijk is met wat voor album we hier te maken hebben. Een technisch, divers, heftig, melodisch meesterwerkje dat wat mij betreft een grote kans maakt om de plaat van het jaar te worden.
Slayer - Christ IllusionEen beetje recensie begint met een introductie naar de band toe, maar Slayer,...
El Pino & The Volunteers - Molten City David Pino was ooit frontman van de Rotterdamse punk/rock band Wiseguy....