VERSLAG: Limp Bizkit - 7/7 - HMH

Limp Bizkit

Zo’n pakweg tien jaar geleden maakte de hele wereld kennis met Limp Bizkit. De band bracht met Significant Other en Chocolate Starfish & The Hotdog Flavored Water twee absolute bestsellers op de platenmarkt. In de jaren die daarop volgden lieten Fred Durst en zijn kornuiten vrij weinig van zich horen. Na individueel bezig te zijn geweest met verschillende projecten, is Limp Bizkit sinds 2010 terug in de originele bezetting en nu met een nieuw album.

De opener van de avond is Psyko Dalek. Het optreden van deze rapcore band is vooral erg degelijk te noemen. Er wordt strak gespeeld, maar de muziek laat te wensen over. Dit is vooral te danken aan het gebrek aan originaliteit. Psyko Dalek klinkt niet alleen als Limp Bizkit, het ziet er ook uit als Limp Bizkit. Een duidelijk geval van een band die zijn eigen identiteit nog niet heeft gevonden. Wel krijgen ze het voor elkaar de adrenaline onder het publiek flink op te voeren. Dit resulteert in een wall of death, welke op zijn beurt weer uitpakt in de vorm van veel bloedneuzen en verdraaide enkels. Psyko Dalek speelt energiek, maar verveelt snel en is nog erg zoekende.

Een grote tegenpool van de opener is het tweede voorprogramma Dope D.O.D.. Deze Nederlandse hiphop formatie blijkt totaal misplaatst te zijn vanavond. De drie mc’s zouden het ongetwijfeld goed doen onder de liefhebbers van het genre. Echter zijn deze liefhebbers moeilijk te vinden bij een Limp Bizkit concert. Veel mopperend weglopende mensen zijn het gevolg. Het optreden is verder helemaal niet verkeerd, maar Dope D.O.D. kan het succes beter ergens anders gaan zoeken.

Twintigers die hun tienerjarig laten herleven. Dit blijkt aan het einde van de avond de reden waar het publiek voor is gekomen. Limp Bizkit speelt alle nummers waar iedereen op zit te wachten. De nadruk wordt met name gelegd op het Chocolate Starfish –album, waar de band na tien jaar nog steeds op teert. Dit tekent eigenlijk direct het plaatje van wat de gemiddelde Limp Bizkit fan wil; ouwe shit! ‘Nookie’, ‘My Way’, ‘Break Stuff’, ‘Take A Look Around’, ‘My Generation’, ze komen allemaal voorbij en worden met open armen ontvangen. Ook de nieuwe tracks als ‘Gold Cobra’ en ‘Shotgun’ kunnen natuurlijk niet uitblijven. Al ontvangt de band hiervoor beduidend minder reacties.

De kwaliteit van de band ligt in de opbouw. Het punt waarop een nummer explodeert pakt live erg goed uit. Muzikaal gezien stelt Limp Bizkit natuurlijk niet zoveel voor. Daar kunnen ook de fans moeilijk omheen. Elk bandlid valt dan ook wel op schoonheidsfoutjes te betrappen. Behind Blue Eyes wordt bijvoorbeeld knettervals te horen gebracht door Durst. Ook de zwaar overschatte gitarist Wes Borland komt met zijn solo partijen alles behalve indrukwekkend over. Aan de andere kant is dit verder geen storende factor voor het optreden. In tegenstelling tot de interludes van DJ Lethal. Limp Bizkit moet het vooral hebben van het tempo, welke bij vlagen totaal wordt ontregeld door Lethal. Niemand zit te wachten op de complete theme song van Ghostbusters!

Gelukkig mag dit alles de pret niet drukken. Het optreden van Limp Bizkit zorgt ervoor dat de zaal compleet wordt afgebroken en er luidkeels wordt meegeblèrd. Of er in de toekomst nog perspectief ligt voor deze band is echter zeer twijfelachtig.