VERSLAG: Bob Dylan - 31/10 - AFAS Live

Bob Dylan - 16/4 - AFAS Live

Al jarenlang weet de 75-jarige Bob Dylan de publiciteit te halen zonder er zelf veel moeite voor te doen zo lijkt het. Dylan haalde maanden later zijn Nobelprijs voor de literatuur op zonder franje, omdat hij toch al in de buurt was in Stockholm voor een optreden. Tientallen shows geeft de levende legende nog per jaar, met een vast stramien als setlist. Iedere show bestaat uit twee liedjes uit de jaren zestig, drie tot en met 1975, acht tot en met 2011 en zes nummers uit het in 2012 uitgebrachte 'Tempest'. Op voorhand nogal voorspelbaar dus, maar daar heeft de oude bok wat op gevonden.

Bij binnenkomst in AFAS wordt iedereen vriendelijk verzocht niet te filmen, niet zo vreemd voor iemand die al jaren fotografen weert. Maar met het keurige baby boomer publiek kan je je eigenlijk al niet voorstellen dat er massa's mensen staan te flitsen, in een zaal die omgetoverd is tot een theater met alleen maar zitplaatsen. Met 'Things Have Changed' opent Dylan de avond opgewekt en positief. De band klinkt direct strak en Dylan is verstaanbaar. (Iets wat een zeldzaamheid is als je de recensies mag geloven van de afgelopen jaren.) Aan het gangpad, waar ik zit, lijnen de bewakers zich op. 'Highway 61 Revisited' wordt door de Amerikaan niet meer gespeeld op de piano, hij blijft stug achter zijn piano zitten terwijl er onzuiver en in willekeur gespeeld lijkt te worden. De bewakers komen langzaam steeds meer in beweging om me heen na mate het optreden vordert.

De protestzanger van de jaren zestig lijkt nu een oorlog te zijn gestart tegen de mobiele telefoons in de zaal, zonder er zelf ook maar een keer aandacht aan te schenken, Bob Dylan speelt lekker door. Om me heen worden zaklampen op mensen geschenen die reageren op een WhatsApp bericht. Even kijken hoe laat het is op je telefoon? Een bewaker weet niet hoe snel hij je op de vingers moet tikken dat de telefoon weg moet. Al het rumoer er omheen zorgt er voor dat het moeilijk is om in de show te komen. Terwijl het toch niet tegenvalt wat er te zien en te horen valt. De show kabbelt vredelievend door. Bob is op zijn best wanneer hij in het midden op het podium staat met alleen een microfoon in de hand. Zijn stem zwaar en als schuurpapier, zijn tengere lichaam rustig gecontroleerd wiegend. Dat moet genoteerd worden; maar de zin staat nog niet in mijn telefoon of er komt ook bij mij een bewaker langs.

Ieder nummer wordt in een ander jasje gestoken. De een meer dan de ander. Van 'Tangled Up In Blue' blijft niets over, waardoor er geen herkenningspunt voor het publiek is. Pas bij het refrein is te horen "Tangled Up In Blue", wat voor een lauw applaus der herkenning zorgt.

'Blowin' In The Wind' hét protestnummer van de jaren zestig is één van de nummers in de toegift. De bewakers laten de touwtjes niet vieren. 'Waarom heb je je telefoon in je hand' vraagt nota bene dezelfde bewaker weer die ik al had uitgelegd wat ik kom doen vanavond. Mijn buurman wordt verzocht zijn opnames te verwijderen anders moet hij mee naar een andere ruimte. Drie rijen achter me krijgt iemand weer een zaklamp op z'n gezicht. (Iets wat vele malen storender is in een donkere zaal als iemand die op z'n telefoon kijkt). De vrijheid blijheid beweging van de jaren zestig is een dictatuur geworden van Noord-Koreaanse proporties. Waar mensen honderd euro hebben betaald om in een zaal opgesloten te zitten en een proefkonijn te zijn in een gevecht tegen technologie en ontwikkeling. In plaats van het te omarmen wordt er in zulke mate een probleem van gemaakt dat er geen moment écht iets te genieten valt. Voor een warmer gevoel kan je beter twintig briefjes van vijf euro verbranden. Dat de straatmuzikant die buiten Dylan covert, meer klinkt als Bob Dylan dan Dylan zelf maakt de wrange nasmaak alleen maar groter.