VERSLAG: Papa Roach - 21/4 - Melkweg

Papa Roach - 20/4 - Melkweg

De die-hard fan heeft anderhalf jaar moeten wachten, maar Papa Roach is eindelijk weer terug in ons land. De vorige keer dat de band een Nederlands podia aandeed was de Utrechtse Tivoli bijna uitverkocht, maar nu weet de band de Max van de Melkweg wél uit te verkopen. Dit was al lang en breed het geval voordat de nieuwe plaat, ‘Metamorphosis’, uitkwam, dus hier zal het niet aan liggen. Misschien dat Filter, de andere band van deze gezamelijke tour, er mede verantwoordelijk voor is dat de band vanavond een grotere zaal wél uitverkoopt.

Hoe dan ook, het is de eer aan het Californische vijftal In This Moment om de Melkweg op te warmen voor eerder genoemde bands. Als de vier, ietwat brede, stoere mannen van deze band het podium oplopen is er nog weinig aan de hand, maar vanaf het moment dat frontvrouw Maria Brink te zien is, laat al het testosteron in de zaal zich horen. De band laat in het geplande halfuur zo veel mogelijk songs van ‘The Dream’ horen en kan rekenen op een goede respons van het publiek. Nadeel is echter dat Maria af en toe wat hees van stem is, maar dit kan voor velen de pret schijnbaar niet deren.

Na een ombouwpauze korter dan de speeltijd van In This Moment is het dan tijd voor Filter. Dit viertal laat eigen mix van alternatieve en industrial rock horen aan de inmiddels volgestroomde Amsterdamse zaal. Vocalist Richard Patrick maakt echter weinig indruk met z’n schorre, bijna valse uithalen, terwijl de rest van de het viertal ietwat meer indruk tracht te maken. Tijdens de rustigere nummers slaat zelfs de verveling toe bij het publiek, maar gelukkig herpakt de band zich naarmate de show vordert. Er wordt vooral enthousiast gereageerd op hitsingle ‘Hey Man, Nice Shot’, maar het publiek klinkt toch op z’n enthousiasts als de band de kleedkamers opzoekt. Nadat de Filterfans de voorkant van de zaal hebben verlaten en de Papa Roach die-hards deze kant op zijn geëmigreerd kan het echte wachten op Papa Roach dan eindelijk beginnen.

Als de lichten doven en we subtiel de klanken van ‘Days of War’ horen, knalt de band erin met ‘Change or Die’ en een duw en trek pit is geboren. Na een aantal niet te vergeten ‘klassiekers’, welke onder luid gejuich ontvangen worden, is het helaas de beurt aan de wat mindere goden uit de Papa Roach catalogus. De band doet hun best tijdens de rustige nummers met weinig feeling, songs die live juist overgeslagen kunnen worden en speelt op de automatische piloot tijdens de wat hardere nummers. Het publiek zal het echter de spreekwoordelijke worst wezen, de sfeer zit er namelijk in elk geval prima in.

Frontman Jacoby Shaddix staat bekend om z’n vele interactie met het publiek, vandaag klimt hij zelfs het balkon op van de Amsterdamse zaal. Vervolgens loopt hij het hele nummer van rechtsvoor via de achterzijde van het balkon naar de linkerkant om pas hier weer het podium te betreden. Verder maakt hij gebruik van z’n vele maniertjes die de geoefende Papa Roach bezoeker als sinds jaar en dag kent en vandaag voegt hij hier zelfs nog wat nieuws aan toe, hij heeft namelijk een te klein uitgevallen schijnwerper meegenomen om het publiek te belichten. Goed gejat dus, maar het geeft wel een leuk effect.

In het jaar dat de band een decennia bestaat, wordt ook LoveHateTragedy niet vergeten, al komt dit album er wel heel karig van af. Jacoby is vandaag helaas niet goed bij stem en zeker de gitaargeluiden komen niet altijd even goed over, iets wat toch afbreuk doet aan de show, evenals het gegeven dat de band minder strak speelt dan dat de frequente bezoeker gewend is. De toegift bestaat andermaal uit cliché opvulnummers van de voorgaande twee platen, maar dankzij afsluiter ‘Last Resort’ gaan we toch ouderwets out with a bang. Grootste minpunt van vanavond; de band kan dit zoveel beter en loop helaas achter de feiten aan.