PJ Harvey

Polly Jean Harvey debuteerde begin jaren negentig met het album 'Dry'. De plaat verscheen op een klein label, maar dat maakte niet uit voor de aandacht die volgde. Hoewel veel van de aandacht terecht was, was alle ophef over de topless foto op de achterkant iets te veel van het goede. Want de rauwe muziek vol abnormale ritmes en de zeer expressieve, pure stem van PJ Harvey had zo’n foto niet nodig. Polly Jean, piepjong nog maar gezegend met een stem waarin behoorlijk wat woede, angst, verleiding en verlangen in doorklonk werd daarna snel met open armen ontvangen in de alternatieve muziekscene. Ze stond op een aantal festivals, waarna ze voor de opvolger met indieheld Steve Albini de studio indook voor ‘Rid of me’, die de rauwheid van het debuut overtrof. Tegen die tijd was haar voortreffelijke driepersoonsband (PJ, een drummer en een bassist) al uit elkaar gevallen. Harvey was dusdanig tevreden over deze plaat dat ze ook de demo’s van deze plaat uitbracht onder de naam ‘4 track demo’s’. Daarna was het tijd voor wat anders. Ze werkte samen aan een plaat met producer John Parish, die ook een tijdje in haar live-band speelde. Hiermee kreeg ze hernieuwde inspiratie, en haar doorbraak naar het grotere publiek werd bereikt door de liedjes die ze hierdoor schreef en die terecht kwamen op ‘To bring you my love’. Ze zong ook mee op de Murderballads plaat van Nick Cave, met wie ze tevens een affaire had. Nadat deze uiteenviel, zorgde dit voor een tweetal prachtige platen: van Cave verscheen the Boatmans Call, en van Harvey ‘Is This Desire?’. Een inktzwarte plaat die wat zwaar op de maag ligt. Het mocht niet deren; Harvey’s fans accepteerden het. Dat gold minder toen ze, na een periode in New York te hebben gewoond, een gepolijster geluid liet horen op ‘Stories from the city, stories from the sea’. Daarna was het een tijd stil rond haar, totdat ze in 2004 sterk terugkwam met het als vanouds rauwe ‘Uh huh her’.