Wolfmother

Hoe mooi zijn bands die niet bang zijn te laten horen waar ze de mosterd vandaan hebben en toch een eigen geluid weten te creeren. Het Australische Wolfmother onderneemt geen enkele poging om hun liefde voor Black Sabbath, The Who en Led Zeppelin onder stoelen of banken te steken. Hoewel de band qua groove en riffstructuur flirt met stonerbands als Fu Manchu en Kyuss blijft de hang naar het verleden op deze plaat wel duidelijk aanwezig.

Zanger/gitarist Andrew Stockdale doet akelig veel denken aan Ozzy en ook de geduldig uitgesponnen gitaarpartijen en nerveuze Moog-synthesizers ademen de sfeer van de jaren zeventig uit. Toch weet Wolfmother het stof van de nummers af te blazen door af en toe scherp en onopvallend uit de hoek te komen.

Een zanglijntje dat je niet aan zag komen, een onverwachte tempowisseling of juist een die je verwacht maar niet komt. Wolfmother houdt knap vast aan authenticiteit maar laat dat net vaak genoeg los om niet oubollig te klinken.