Anti-Product

"The Party band for the End of the World!", stelt een toonaangevend Engels muziekblad over Antiproduct.

Met de combinatie van punk, stadionrock, metal, radiovriendelijke popdeuntjes en een nihilistisch disdain voor alles veilig en doorsnee, is dat een motto AntiProduct waardig. De band is sinds de oprichting in 2000 snel een van de meestbesproken underground acts geworden. Zo startte de band een rel op de Italiaanse tv, blokkeerde de band het spitsverkeer in Londen als publiciteitsstunt en kreeg het zowel toejuiching als totale verafschuwing op Ozzfest 2002.

Zowel muziek als gedrag zetten je constant op het verkeerde been; aan de ene kant verkopen ze hun eigen lichaamssappen aan de fans op hun site en kotsen ze (letterlijk) over een bekende engelse radio-dj, aan de andere kant maken ze naast een mega bak herrie zulke onweerstaanbare refreintjes dat hun nummers al terug te horen waren in lieve mainstream tv-shows.

Hun live shows zijn al niet minder spectaculair als hun muziek. Beschilderde frontman A.Product heeft sinds zijn promotie naar die status het ego van een echte rock Demigod gekregen, die niet alleen zijn publiek beledigt maar ze bij onvoldoende belangstelling ook rustig bedreigt met andere acties. En op de drummer na duldt hij alleen nog vrouwen om zich heen; de Italiaanse rockgodin Marina Metallina op bas, de reusachtige, wilde Clare product op gitaar die als negenjarige al in de Albert Hall optrad als violiste en de Zuid Amerikaanse Milena Yum op keyboards, opgepikt in een bordeel in Frankrijk waar ze werkte als jazz-zangeres.
Sexy, smerig en hard. Dat geldt voor de vrouwen, de show, in het kort voor AntiProduct.