Ali Campbell

Na dertig jaar stapte Ali Campbell begin 2008 uit de band die hij letterlijk gezicht gaf: UB40. Het einde van een tijdperk. Het achttal kerels uit Birmingham bracht reggae naar een breed publiek zonder het gevoel en het sociale bewustzijn van de muziek te verloochenen. De band ontleende zijn naam aan het formulier dat je in Engeland als werkloze dient in te vullen en verdiende jaren later bakken met geld met uitverkochte stadionconcerten.

Het goede nieuws is dat Ali zeker niet stopt met muziek! Voor het eerst in dertig jaar is hij volledig vrij om te doen waar hij zin in heeft. Dat heeft geresulteerd in een solo-album met de veelzeggende titel ‘Running Free’. Met Sly Dunbar en Robbie Shakespear strikte Ali ‘s werelds beste ritmesectie. Zij legden in de studio op Jamaica de basis voor een ijzersterk album. De nummers vormen een uitgelezen selectie van covers en nieuw werk van eigen hand. Die zingt hij in met gelouterde oudgedienden als Smokey Robinson en Simply Red’s Mick Hucknall. Maar ook met sterren uit een jongere generatie als Katie Melua en Beverly Knight. Zowel in nummers van Al Green en Bob Marley als zijn hoogstaande eigen nummers is altijd Ali Campbell zelf het onbetwiste middelpunt.

Op dit solo-album krijgt hij de ruimte en dat doet zijn stem meer dan goed. Die klinkt voller en rijker dan binnen het stramien van UB40. Deze karakteristieke stem moesten de fans van UB40 missen bij het optreden in mei optraden in Paradiso. Want met alle respect voor de band, toch voelde dit concert als Queen zonder Freddy Mercury of The Doors zonder Jim Morrison. Op ‘ Running Free’ toont Ali Campbell al aan dat hij ook zonder UB40 sterke nummers kan blijven maken.