Moons Of Neptune

Moons Of Neptune uit Maastricht verrees uit de nog warme as van Green Dream, een gezelschap wiens nalatenschap, behalve een handvol popprijzen die in het repetitiehok aan de muur prijken, bestaat uit kleine meesterwerkjes als albums Ready To Go (2001) en Women (2006). Dankzij het timbre en de urgency to rock van zanger/gitarist Frank Heine was in recensies de associatie met het uitgesprokener solowerk van John Lennon nooit ver weg.

Na anderhalve bezettingswissel en met de komst van bassist en pianist Coen van Dam groeide het geluid van de band een transparanter, ontspannener kant op. Moons Of Neptune brengt zeker nog Beatleske songwriting-strapatsen in herinnering, maar zet hierbij de deur open naar het laidback Amerikaanse westcoast-geluid van The Eagles, Love of Jackson Browne. Alsof de warme wind van de Grote Oceaan de strakke grotestadsschema’s van het vroegere werk openblaast.

Anders dan bij voornoemde bands levert dat geen malle bespiegelingen op over het artiestenbestaan on the road, goedkope drugs en plastic palmbomen. De reden: de zee is een ellendig eind rijden verwijderd van Maastricht. De wereld van Moons Of Neptune kenmerkt zich dan ook door een dreamlike quality: het paradijs van dit trio is ongeschonden, vrij van corporate fuckers en ander zwerfvuil, zeker vijf minuten lang, telkens nadat drummer/zanger René van Engeland tot vier heeft afgetikt.