Battersea

Zet je de eerste song aan, denk je “Oh God, dit gaat toch niet op Blof lijken hè”. Blijkt het gelukkig richting Kings of Leon te gaan. Of de Foo Fighters. Maar eigenlijk is Lifted & wounded gewoon de integrale Odyssee van Homerus in 3”35’ met een potje rock. En daarmee wordt het toch iets wat je eerder nog niet gehoord had.

Dan gaat het een versnelling terug, het volume gaat wat naar beneden, de barkrukken en sofa’s komen erbij, de Vox-tremmelo en je belandt in de film “Attack from the couch”. Op het moment dat je denkt: dat zit comfortabel, maken we je weer wakker. Hup, van de bank af, minuutje lang smerige gitaarsolo. (Haren mogen los.)

Bij Battersea krijg je je rust maar ook je onrust. Driestemmige samenzang maar ook smerig gejakker van een band op hol. Wat de songs van Battersea allemaal gemeen hebben, zijn de aanstekelijke riffs en meerstemmige, meeslepende refreinen. En die zitten soms ingetogen bij jou en je biertje op de bank maar staan ook naast je in de zweetdamp van een slechtverlichte rockzaal.