The Grand East

Ze komen uit het oosten van het land en ze heten The Grand East. Wars van commercie, pretenties en muziekopleidingen. Die hebben de jongens namelijk niet, want rock ’n soul leer je niet op school. Dat leer je op het podium van de lokale kroeg. Podia hebben ze inmiddels genoeg gezien, meer dan 150 staan er al op de teller. Overigens bevonden die podia zich niet alleen in kroegen. Zo ongeveer elk poppodium dat Nederland rijk is werd aangedaan, inclusief twee aftershows van Bob Dylan in de HMH en een tweede plek bij de SENA Performers Awards in de Melkweg. Ook grote (inter)nationale festivals waren niet veilig. Op Eurosonic speelden ze vorig jaar een overvolle tent plat en op de Zwarte Cross deden ze dat zelfs al 3 jaar op rij. Van de in 2013 in eigen beheer uitgebrachte EP werden bij optredens meer dan 700 stuks verkocht. Dat gebeurde echter nog onder de vlag van Texas Radio. Intussen is er een platendeal gescoord met Goomah en vonden de jongens dat het tijd werd voor verandering. Een nieuw hoofdstuk is aangebroken, met een nieuwe naam: The Grand East!

Rock ’n soul, gebracht door een van enthousiasme uit elkaar spattende band. Gebroederlijk staan ze naast elkaar op het podium. In het midden (en soms in het publiek) staat een frontman met de bezieling van een swingende predikant die zijn kerk voorgaat. Hij hitst het publiek op en neemt ze mee naar de wereld van The Grand East. Dat is de wereld van oneindige liefde voor muziek, die in dit geval bestaat uit de persoonlijke muzikale voorkeuren van alle vijf de bandleden. Dat maakt de sound van deze band uniek, met invloeden die via The Allman Brothers en The Doors naar Tom Waits en Captain Beefheart lopen. Live doen ze er altijd nog een schepje bovenop, als het kan.