In twee eerdere posts (post 1 en post 2) kon je lezen over de Station to Station-reis die Sef en Tess Milne aan het maken zijn van New York naar San Francisco. Onder leiding van curator Doug Aitken reist een bont gezelschap van wereldwijd gerespecteerde kunstenaars en muzikanten van 6 t/m 28 september met de trein van New York naar San Francisco. Bij ieder van de 10 stops die onderweg gemaakt worden, vindt een topfestival plaats. Sef en Tess Milne kregen van Levi’s een ticket en doen verslag van wat ze zien, proeven, horen en ervaren. Sef maakte het volgende verslag:Dag 6
Omdat we de avond van aankomst na het eten bij het hysterische Rainforest Café niks hadden gedaan, konden we Chicago met een fris hoofd aanpakken. Ik moest natuurlijk The Bean zien (de gigantische, glimmende, boonvormige sculptuur van Anish Kapoor) en verder werd er weer flink rondgewandeld.
Rond een uur of half zeven liepen we naar het station midden in het centrum van Chicago voor alweer het derde Station to Station-evenement. De usual suspects traden op en het was weer in een indrukwekkende stationshal (daar zijn er dus heel veel van in 'Murrica). Maar vanavond was anders dan de andere avonden. De line-up was aangedikt met wat extra namen, waarvan The Black Monks eruit sprongen. Een soort close harmony gospelgroep met een contrabas en een drummer. Klinkt op papier vreselijk, I know, maar goddamn (sorry god) wat waren deze mensen goed. Het was ideaal om tussen de serieuze artrockbands door even wat soul te voorgeschoteld krijgen.
Net toen ik dacht dat het niet beter kon worden (ik had natuurlijk weer eens niet in het programmaboekje gekeken), wandelde Chi-Town-legend Mavis Staples het podium op. Met moeite, en met wandelstok, maar dat weerhield haar er niet van om het station voor drie kwartier in een kerk om te toveren. Preach!
Gregor Salto, die op Instagram had gezien dat ik ook in Chicago was, smste mij toen of we mee wilden met hem om Ron Caroll (Chi-Town-legend #2) om Mike Dunn (Chi-Town-legend #3) te gaan checken. Hells yeah. We reden naar een totaal onopvallende bar in de South Side (zeg maar het gedeelte waar blanke Amerikanen doorgaans weinig te zoeken hebben) waar een horde mensen en motoren voor de deur stonden. Binnen was het een donker hol met een sicke soundsystem en nog sikkere sfeer. Zwarte eind-dertigers en mid-veertigers waren aan het dansen alsof hun leven ervan afhing.
Mike Dunn draaide belachelijk goed en allerlei random ontmoetingen maakten dit weer een legendarische avond. Afgesloten met Jerk Chicken van de barbecue voor de deur, uiteraard. Deze trip is een trip.
Dag 7
All aboard, de trein vertrok richting Minneapolis, wat voor ons helaas alweer het laatste station is. Ik weet niks van Minneapolis, behalve dat Prince hier woont en dat ik er slecht op ga dat we hierna wegmoeten. De treinreis was wederom een lange sightseeing-tour door een eindeloze ansichtkaart.
5:01, happy hour. Top. We raakten in een lang gesprek verwikkeld met Eli, de veilingmeester die elke dag 5:01 omriep. Naast veilingmeester bleek hij ook een cowboy te zijn en wist hij ons allerlei tips te geven voor hoe je zo lang mogelijk op een stier kan blijven zitten. Handig, je weet maar nooit.
Dag 8
Minneapolis is een hele gekke stad, heel rustig en bezaaid met mensen gekleed in het rood. Er was een salesmeeting van Target in de stad, heel surrealistisch.
Geen Prince, helaas. Wel het grootste winkelcentrum van het land, de Mall Of America. Daar moesten we natuurlijk heen, en het sloeg helemaal nergens op. Een volledig pretpark in het midden van het complex en meer winkels bij elkaar dan er in de hele binnenstad van Amsterdam te vinden zijn. Denk ik.
Het evenement 's avonds was (surprise!) in een gigantisch indrukwekkende stationshal. Vanavond was het absolute hoogtepunt een optreden van Patti Smith, die even liet zien dat fotografen op moesten rotten van de eerste rij en dat het hele station in staat was om mee te zingen, schreeuwen en klappen met alles. Crazy. Na de show was er nog een afterparty voor de crew van Levi’s in de Amsterdam Bar. No joke, ze hadden zelfs bitterballen daar.
Jammer dat deze reis er voor ons alweer op zit. Ik ben op plekken geweest waar ik anders waarschijnlijk nooit zou komen (wanneer komt een mens nou in Pittsburgh?) en vanuit de trein heb ik delen van het land gezien die zo tof waren dat ik uit de trein wilde springen en de boel wilde verkennen.
Ik baal dat ik afscheid moet nemen van alle mensen met wie ik in een hele korte tijd vriendschappen heb opgebouwd. Ik had graag meer met ze willen praten, reizen en cocktails drinken.
Ik baal ook omdat het per stop voor iedereen steeds duidelijker werd dat deze reis een once-in-a-lifetime-situatie is. De mix van mensen, muziektstijlen, kunst en locaties is er een waarvoor ik mijn spreekwoordelijke pet afneem, Doug Aitken. Je moet ballen hebben om zoiets ambitieus op poten te zetten. Wat in het begin misschien voelde als een random idee, bleek uiteindelijk voor alle betrokkenen een leerzame en inspirerende trip te zijn. Ontdekken, dat is volgens mij de kern van alles. Dit klinkt misschien allemaal heel corny, maar dat interesseert me niet. Het is waar. Verder gaan waar je anders zou stoppen, en linksaf gaan waar iedereen rechtsaf gaat. Ga naar buiten, en ontdek.
Dit soort nieuws elke week in je mailbox?
Schrijf je in op onze nieuwsbrief
Schrijf je in op onze nieuwsbrief
EXTRA KAARTEN KRAFTWERK-CONCERTEN IN EINDHOVENNa de snelle verkoop voor de vier Kraftwerk shows op 17 en 18 oktober 2013,...
MAYDAY ANNULEERT EUROPESE TOURNEE De Taiwanese rockband Mayday zou op 22 september zijn eerste Nederlandse...
REAGEREN
Het is mogelijk op dit nieuws te reageren.
Je moet wel even inloggen met je Agendainfo account.
Nog geen Agendainfo account?
Hier kan je een Agendainfo account aanmaken.
Je moet wel even inloggen met je Agendainfo account.
Nog geen Agendainfo account?
Hier kan je een Agendainfo account aanmaken.