2017-10-07
Wat betreft het aanbod van Belgische(metal)bands is het de laatste tijd smullen geblazen. Ook op het gebied van de female fronted metal doen onze zuiderburen een flinke duit in het zakje. Zo ligt nu voor ons Disappear van Solitude Within, vier heren en een dame die zich bekwaamd hebben in symfonische metal en hun band genoemd hebben naar een (prachtige) song van Evergrey. Dat heet hoog inzetten.Natuurlijk gaan bij het beluisteren van dit soort muziek altijd gelijk de gedachten uit naar de bekende namen in het genre, maar Solitude Within is zeker geen totale kopie van bands als Nightwish of Within Tempation al heeft ‘Morrigan’ wel heel veel overeenkomsten met ‘What Have You Done’ van die laatste band. Vaker gaan de gedachten wat richting Nemesea en door de stem van Emmelie Arents doet de muziek van Solitude Within geregeld denken aan Mortal Love, een Noorse band die helaas niet meer bestaat. Vooral de verhalende heldere manier van zingen van Emmelie Arents maakt dat je gelijk geraakt wordt. Opvallend is het gitaargeluid dat een beetje op de mix ligt, maar daardoor er wel voor zorgt dat het album lekker open klinkt. Een verademing tussen al het dichtgesmeerde geluid dat vele metalproducties heden ten dage sieren.
Dit soort muziek dient natuurlijk ook van somber-romantische en poëtische teksten te worden voorzien en Solitude Within grossiert daarin. De muzikale omlijsting daarvan is bij elke song sfeervol. De riffs zijn stevig wanneer daar om gevraagd wordt maar worden nergens brutaal. Zo blijft het natuurlijk allemaal wel heel netjes en kunnen we heerlijk zwijmelen bij een song als ‘In The Dark’ dat het album tranen trekkend uitluidt. Voor het zover is horen we de dynamisch klinkende opener ‘Fade Away’, dat al als single aan Disappear vooraf ging. De song is mooi gemaakt door wat strijkers en, niet al te dominant aanwezige, keyboards. Die strijkers horen we tijdens meer songs langskomen, en dus ook aan het begin van ‘Blame’, dat door de spaarzame elektronica een modern tintje krijgt. Verder steelt de stem van Arents regelmatig de show, al krijgt ze spaarzaam wat mannelijke hulp op de achtergrond zoals op ‘Blame’ en horen we een voorzichtige grunt op ‘Turn Away’.
Het absolute prijsnummer is het door piano en strijkers opgesierde ‘Eternal Flame’ waarin de prachtige onderkoelde emotie van Arents voor kippenvel zorgt. Zo klinken eigenlijk alle songs mooi en worden we dus dik vermaakt door Solitude Within al zal het voor sommigen allemaal wat te braaf over komen. Diasappear is een zeer verdienstelijk debuut van deze nieuwe Belgische band.
Grande Royale - Breaking News2017 is tot nu toe een topjaar geweest voor de liefhebbers van de betere...
The Great Discord - The Rabbit Hole Soms komen er van die albums langs waarbij de openingssong je direct aan je...