Electric Callboy - The Scene Recensie op Podiuminfo

2017-10-07 “We are back in the bizz, and it goes like this! Come on, motherfucker, put your hands in the air! We don’t give a fuck, we are the German nightmare!” Het is de eerste reeks aan woorden waarmee de Duitse formatie Eskimo Callboy de nieuwe plaat The Scene opent. Wie hier een label op moet plakken, zonder ooit iets van de band gehoord te hebben, zal waarschijnlijk vermoeden dat het hier om een oppervlakkige hiphopact gaat. Zo’n act waarbij vrouwen met dikke tieten, grote luxe wagens, vette feesten en veel alcohol drinken in het weekend centraal staat. Deze persoon heeft voor de helft gelijk, want Eskimo Callboy is de ultieme partyband te noemen, waarbij ze metalcore en trance mixen met teksten betreffende bovenstaande onderwerpen.

Noem het ‘electronicore’, noem het ‘party-core’ vanwege de stuiterende beats en brute vocalen, in de essentie komt het er op neer dat ze hetzelfde doen als wat bijvoorbeeld Enter Shikari en Crossfaith doen. Ze vormen een stuiterend en kleurrijk geheel rondom een skelet gevormd door metalcore en andersoortige rockinvloeden. Neemt niet weg dat Eskimo Callboy een aanrader op zichzelf is om te checken, mocht je eerdergenoemde bands kunnen waarderen. Zeker deze nieuwe plaat, die gezien de voorgaande platen een flinke stap vooruit is op zowel tekstueel als muzikaal gebied. Verwacht dus (gelukkig) geen teksten meer als: ”She fucks as wild as an alligator, but after fifteen minutes I have to reanimate her.”

Tekstueel gaat het merendeel over de positie van Eskimo Callboy in ‘The Scene’, en hoe ze lekker blijven doen waar ze zin in hebben, zonder concessies te doen om onder een bepaald label te vallen. Feesten doen ze ook nog altijd graag, maar dat hoeft ook niet meer met zulke expliciete teksten. ‘Back In The Bizz’ is een heerlijke stuitertrack, die het zonder gitaren in iedere mainstreamclub waarschijnlijk ook nog goed zou doen. De trance-elementen vormen nu nog meer één geheel met de nummers, waardoor ze niet de overhand krijgen, maar de tracks wel tekenen. Sommige tracks krijgen hierdoor een Bring Me The Horizon-achtige vibe, zoals bijvoorbeeld ‘The Devil Within’, ‘New Age’ of afsluiter ‘Calling’.

Op deze nummers is er zelfs voor gekozen om screams achterwege te laten. Dit werkt bijzonder goed, omdat ze een sterke climax kennen en er alsnog genoeg intensiteit te vinden is in de solide muur van gitaargeweld. Echter op een track als ‘Frances’ wordt het iets te zoetsappig poppy met deze zoetere zanglijnen. Toegankelijk radiorock komt voorbij in de vorm van ‘VIP.’, waarbij een Muse-achtig gitaarritme de leidraad vormt, maar tegen het einde een vreemde twist krijgt. Over vreemd gesproken: gastvocalen vinden we deze keer in de vorm van Fronzilla van de band Atilla en het Russische rave-duo Little Big. Kortom, het is weer van alles wat, maar meer gedoseerd en zelfs gefocust op meer ‘serieuzere’ liedjes. De puberale chaos is weg en daar is op The Scene een meer adolescente focus voor in de plaats gekomen, die de band veel meer siert.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Electric Callboy Label:Century Media