2017-10-13
Het mag gezegd worden, oprichter en gitarist Michael Amott heeft met Arch Enemy een powerhouse van een band neergezet, die nog altijd zeer explosief en erg vaardig uit de hoek blijft komen. De meest geslaagde move bleek die van frontman naar frontvrouw te zijn, waarmee ze een ontzettend groeispurt maakten in populariteit met Angela Gossow aan het roer. Deze traditie werd voortgezet nadat Alissa White-Gluz van The Agonist dit roer in 2014 overnam, en haar stemgeluid liet bulderen op War Eternal. Er was een een duidelijk verschil in brul te horen, maar mevrouw White-Gluz paste goed binnen de welbekende formule en bood zelfs ruimte tot composities met meer bombast. Will To Power is het tweede studio-album waarop ze te horen is. Nieuwkomer deze keer is echter gitarist Jeff Loomis, bekend van Nevermore, die het stokje overpakt van Nick Cordle. Zijn ervaring spreekt boekdelen en haakt naadloos in op de leads van Amott, maar ook andersom haakt Amott in op Loomis. Ze staan nu eenmaal bekend om epische songs, barstensvol brute melodieën en inspirerende kreten die zich in je gehoor nestelen en daar met gemak een paar dagen doorzoemen. Daar zijn ze zich bewust van en zodoende hebben ze voor deze ronde naast het gebruikelijke ook wat nieuwe dingetjes geprobeerd.
Zo zou je bijvoorbeeld de twee tracks ‘The World Is Yours’ of ‘The Eagle Flies Alone’ naadloos over klassiekers als ‘We Will Rise’, ‘Nemesis’ of ‘My Apocalypse’ neer kunnen leggen, dankzij de herkenbare gitaarmelodieën en krachtige kreten die de refreinen immers kenmerken. Opmerkelijk is ‘Reason To Believe’, dat de allereerste semi-powerballad van Arch Enemy te noemen is, waarop Alissa zelfs haar zangstem op inzet. Uiteraard kent het krachtige momenten, maar uiteindelijk komt toch de vraag opzetten of dat je van Arch Enemy wel zoiets wilt horen doen. Een Ferrari koop je immers ook niet om als boodschappenkar te gebruiken.
Ieder album kenmerkt zich zover ook door een intermezzo, maar op Will To Power gaat het hier juist de verkeerde kant op. Met ‘Saturnine’ hebben ze het meest overbodige intermezzo aller tijden te pakken. Het lijkt toe te bouwen naar iets, maar doet niets anders dan er gewoonweg zijn. Het haalt de vaart uit een krachtig geheel, en is net iets té mysterieus voor een fijne adempauze. Opvolgende song Dreams Of Retribution wordt geplaagd door een opeenstapeling van ideeën zonder dat er een body aangegeven is. Het komt op gang, daalt af, komt op gang, daalt af, en blijft zo maar voort stotteren als een sputterend autootje dat rijp voor de sloop is.
‘Shadow And I’ speelt vervolgens net iets te zeer op safe om het geheel te redden. Afsluiter ‘A Fight I Must Win’ bouwt lekker op, maar komt door zijn langdradige einde niet tot een bevredigende climax. Kortom, Will To Power kent genoeg vertrouwde momenten en toekomstige klassiekers. Het gaat echter mis op het moment dat ze iets nieuws proberen, waarmee ze van de bekende formule afwijken. Het mist dan toch helaas die typische power waarover in de albumtitel gesproken wordt.
Modern Studies - Swell To Great Modern Studies hebben de sprong in het diepe gewaagd en hebben hun...
Pale Seas - Stargazing For Beginners Pale Seas is terug! Met een debuutalbum. Dat klinkt raar, maar toch komt de...