2017-10-30
Bijna veertig minuten ambient gefröbel op je koptelefoon en dan maar hopen dat je niet in slaap bent gevallen na afloop, want dan kun je potverdorie nog die recensie niet schrijven. Mooier is het te omschrijven wat het gevoel is dat Metrics van Stephan Meidell oproept. Zeker, je wordt er rustig van, dat is in ieder geval mooi meegenomen, in dat opzicht zou dit album in het basispakket van elke zorgverzekering thuishoren. Dat wil niet zeggen dat het per definitie slecht is wat de Noorse gitarist /componist op zijn soloalbum laat horen. De muziek heeft zeker zijn momenten. Hij doet soms wel wat denken aan het repetitieve werk van Klaus Schulze, al gebruikt Meidell (1982) wel wat meer organische instrumenten die vaak vervormd, of op de achtergrond, op de plaat terecht zijn gekomen. Voor het bespelen van die instrumenten heeft hij wel de hulp ingeroepen van wat extra muzikanten, terwijl Stephan zelf de gitaar, drummachine, synthesizer, tape machine en no-input mixer voor zijn rekening heeft genomen. Meidell die jazz studeerde aan het Amsterdamse conservatorium heeft al zijn bijdrage geleverd aan diverse bands, jazzprojecten en gebruikt zijn soloplaten ook om zijn avant garde composities de vrije loop te laten. Tja, en dan sta je voor de moeilijke opdracht de muziek zo goed mogelijk te beschrijven. Een hele kluif is dat wel, want hoe omschrijf je een song (‘Barogue I’ die begint met een geluid dat klinkt alsof het gasfornuis wordt aangestoken en hierna vervolgens gitaar, viool en harpsichord om aandacht vragen met een op het eerste gehoor ongecoördineerde timing. Het vervolg ‘Baroque II’, lijkt soms op Tibetaanse tempelmuziek, maar de repetitieve synthesizer op de achtergrond en de zachte akoestische gitaarakkoorden zorgen voor meer structuur en doet heel sterk denken aan de eerder genoemde Klaus Schulze. Ook een track met de titel ‘State I’ heeft iets repetitiefs, maar dat komt dan weer door het ambient/danceritme. De tracks ‘State II’ en ‘State III’ zijn weer wat meer soundscape-achtig en worden meer door een viool gedomineerd. Veelal vervormd, dat wel. Het twaalf minuten lange en langzame ‘Biotop’ is wel het moment op de plaat waarbij de oogleden echt even zwaar worden, waarna het afsluitende ‘Tauchhang’ voldoende schuurt om je weer bij de les te trekken.
Is dit mooi? Het heeft wel wat, dat is zeker, maar of het aan iedereen besteed is, dat denken wij niet. Metrice, het tweede soloalbum van Meidell, bestaat uit vrije geluiden avans la lettre, met elementen uit jazz, modern klassiek en ambient die uiteindelijk na een paar maal luisteren toch wel ergens op zijn plaats vallen en vooral intrigeren.
Brutter - Reveal And Rise Brutter is de toepasselijke naam van het Noorweegse jazzduo dat bestaat uit...
Clockwork - Unbreakable Clockwork is een Nederlandse progrockband die al in 2010 haat debuutplaat...