De toon wordt gelijk gezet met opener ‘Life’s White Machine’ waar geluidslagen ruis vermengd zijn met stevige keyboardaanslagen. Espen maakt gebruik van het soort ruis waar je als luisteraar door geboeid wordt. Dit doet de Noor simpelweg door dynamiek te gebruiken in wat aanvankelijk klinkt als slechts een bak ruis. Neem ‘A dark, sharp, heartless’ waar een ruisende massa geluid slechts als achtergrond dient. De overstuurde geluiden op de voorgrond zijn zo sinister dat je al gauw de meest afgrijselijke taferelen fantaseert. Het had gemakkelijk in een horrorfilm gebruikt kunnen worden.
Op ‘Deep Learning’ horen we de opgewekte kant van Phonophani. Langzaamaan sluipt er een beat in de track waar een experimentele artiest als Four Tet wel wat van kan leren. Het is opzettelijk, dat elke track weer compleet anders klinkt. In de binnenkant van het album lezen we dat Espen gewoon maar op zijn keyboard stond te rammen. Er was niet nagedacht hoe het geschreven zou moeten worden. “I was finally making music like a dog”. Dat verklaart een hoop.
Animal Imagination voelt als een ode aan obscure elektronische muziek. Zo mysterieus als Boards of Canada en zo toegankelijk als Autechre. Met dat laatste bedoelen we dat de act helemaal niet toegankelijk is, behalve voor de liefhebber. En liefhebberij is het, want de individuele tracks kennen meerdere lagen geluid en lopen over van de eigenzinnigheid. Voor een album dat zich laat omschrijven als “making music like a dog” is er genoeg bezieling te bespeuren om het als bovengemiddeld te bestempelen.
Francobollo - Long Live LifeNu de zomer weer achter ons ligt, is het fijn om af en toe het zomergevoel...
Brutter - Reveal And Rise Brutter is de toepasselijke naam van het Noorweegse jazzduo dat bestaat uit...