2017-10-27
De Britse componist en pianist Matthew Bourne was de piano een tijdlang zat. Ondanks dat dit het instrument was waarmee hij zich kon uitdrukken en hij bekendheid wierf met pianocomposities, raakte hij het instrument dat hij ooit liefhad jarenlang niet meer aan. Hoewel hij dacht dat dit het einde was van het plezier dat hij in componeren had, begon hij te werken met synthesizers en andere zaken waarmee hij geluid kon maken. Hoewel hij vaak onder de noemer ‘jazzcomponist’ wordt gepresenteerd, is zijn latere werk dus een stuk experimenteler. Zijn composities zijn onvoorspelbaarder en voller dan voorheen en er lijkt een soort onrust overheen te hangen. Toch heeft Bourne op zijn nieuwe soloalbum zijn liefde voor de zwart-witte toetsen weer hervonden en ditmaal aangevuld met een cello. Op Isotach is de rust wedergekeerd en wordt de muziek vooral gekenmerkt door kalmte. Zijn eerste solowerk was Montauk Variations, een plaat waarop de ‘jazz’ nog duidelijk hoorbaar was. Toch is dit het werk waarmee Isotach het beste mee te vergelijken is. Beide kennen een bepaalde kalmte en minimalisme, maar waar Montauk Variations een sereniteit kent, is er op Isotach veelal een bepaalde spanning te horen. Motieven worden vaak herhaald, soms zelfs totdat ze nooit meer lijken te stoppen. Zo is het nummer ‘Valentine’ een contrast met de rest van de plaat. Daarop herhaalt de cello op bijna obsessieve wijze eindeloos lang ongeveer dezelfde donkere tonen. Op de andere nummers is de invloed van neo-klassieke muziek groter. De componist Nils Frahm is een goede vriend en Bourne lijkt inspiratie uit zijn werk gehaald te hebben. Ook de andere grootheid binnen dit genre, Erik Satie, wordt aangehaald. ‘Isopleth’ gebruikt zijn bekende tonen en lijkt een langzame en hele kalme improvisatie op de Gymnopédiees te zijn.
Op Isotach heeft Matthew Bourne de rust en de piano hervonden. Het werk is duidelijk geïnspireerd door het neo-klassieke genre. Bourne gebruikt het minimale en zorgt ervoor dat de muziek niet te veel ruimte inneemt. Toch is het groots en zeker niet saai. De cello brengt een extra laag donkere diepte aan die hem onderscheid van anderen. Het is duidelijk dat Bourne er niet op uit was om makkelijke stukken te maken waarvan de melodie makkelijk in het oor ligt, maar om ook ongemak te laten horen en een zeer persoonlijke plaat te maken. Het resultaat is ontzettend sterk en tijdloos album.
Downtown Boys - Cost Of LivingDe huidige roerige tijden doen soms denken aan de jaren tachtig, al zijn er...
Hiss Golden Messenger - Hallelujah Anyhow Zanger en gitarist M.C. Taylor maakt onder de noemer van Hiss Golden...