2018-01-19
Vrijwel iedereen is het er mee eens, de vijfde langspeler van Manchester Orchestra is de beste die ze tot op heden uitgebracht hebben. De in Nederland nog niet zo bekende band werd opgericht in 2004 door frontman Andy Hull (zang, gitaar en piano). Na het vertrek van multi-instrumentalist Chris Freeman, is Robert McDowell (gitaar, zang en keyboards) het enige andere bandlid van het eerste uur.Op zijn christelijke highschool in Georgia raakte Hull zo gefrusteerd over de smalltown bekrompenheid, dat hij zijn eindexamenjaar vanuit huis heeft gestudeerd. In datzelfde jaar nam hij zijn eerste langspeler op, die overigens nooit is uitgebracht.
Hull’s droom was aanvankelijk om als orkestleider met verschillende bevriende muzikanten muziek op te nemen. Zijn inspiratiebron was de muziek die de Engelse stad Manchester had opgeleverd met bands als The Smiths, The Buzzcocks, The Stone Roses, Joy Division, Oasis en New Order. Uiteindelijk richtte hij in 2004 Manchester Orchestra op. Hull was toen achttien jaar oud.
Het eerste volledige album, I’m Like A Virgin Losing A Child, kwam uit in 2006. Het album, vol jeugdige bravour, werd opgepikt door de muziekindustrie, en leverde een contract op bijhet label Canvasback, waarna de landelijke release een feit was. Een tour met Brand New, één van de populairste emo bands uit die tijd, volgde.
Het is inmiddels 2017 en met A Black Mile To The Surface levert Manchester Orchestra de vijfde langspeler af. De titel van het album refereert aan een wetenschappelijk project (‘DUNE’), waarbij in een voormalig gouddelversdorp in Zuid Dakota ondergronds onderzoek wordt gedaan naar de evolutie van het universum. Beeldspraak hierover is door de hele plaat heen waar te nemen.
Het album opent rustig met het mooie ‘The Maze’, dat eindigt in een subtiele gospelsound, directovergaand in ‘The Gold’, een hitwaardige song van duidelijke Manchester Orchestra signatuur. Het vervolg kent geen zwak moment, één voor één liggen de songs al snel goed in het gehoor, met als rode draad de herkenbare stem van Hull. Hoogtepuntje is het waanzinnig aanstekelijke, zich repeterende riedeltje, op ‘The Sunshine’, dat zonder stop overgaat in het stevige ‘The Grocery’. Ook een speciale vermelding voor ‘ The Wolf’, een van de rustige nummers, met in de brug een stukje heerlijke piano. Tekstueel is het album gedeeltelijk autobiografisch. ‘The Maze’ is een wiegeliedje voor Hull’s jonge dochter, ‘The Parts’ gaat over zijn huwelijk. Twijfels blijven Hull achtervolgen. Opvallend donker is de laatste en langstetrack (‘The Silence’), waarmee Hull ophaast therapeutische wijzezijn verhaal samenvat;“Let me hold you above all the misery, Let me open my eyes and be glad I got here.”. A Black Mile To The Surface is een topplaat!
Alice Cooper - Paranormal Alice Cooper weet van geen ophouden. Na een uitstapje met de Hollywood...
Courtney Barrett & Kurt Vile - Lotte Sea Lice Soms kom je van die samenwerkingen tegen die zo volkomen logisch zijn dat het...