The Creepshow - Death At My Door Recensie op Podiuminfo

2017-10-12 Een band met de naam The Creepshow doet al gauw denken aan een verzameling van mannen die zich achter kostuums en maskers verstoppen, om zodoende meer aandacht naar de show als de muziek te kunnen laten gaan. Het tegendeel blijkt waar te zijn, als men tot de ontdekking komt dat achter frontvrouw de uiterst charmante Kenda Legaspi schuil gaat. Geen opsmuk, geen maskers, geen kostuums, maar zo puur mogelijk en met het hart op de tong. Ze ondersteunt zichzelf op gitaar, en zo rijk als dat haar stem is, zo is ook het instrumentarium van de band. Sean McNab vinden we op contrabass, Reverend McGinty op orgel en trombone, Sandro Sanchionio op drums en Chuck Coles op elektrische gitaar. Het levert een punky variant van het psychobilly genre op. Een gebied dat ze wederom weer uitgebreid verkennen op album nummer vijf Death At My Door.

Ze openen met de wervelende titeltrack en trekken meteen alles uit de kast, alsof de dood ze daadwerkelijk vlak op de hielen zit. Het heeft een stevig tempo á la Motòrhead, en weet met het orgel op de achtergrond een spooky toontje neer te zetten. De vlammen springen er helemaal van af als de gitaarsolo nog wat extra olie op het vuur gooit. Het is ook meteen de pittigste track op de plaat, want ‘Stick & Stones’ neemt wat gas terug, en flirt zelfs met een bluesy ondertoon. ‘A.O.T.B.H.’ gaat gepaard met een surfrock-vibe en riedeltje en is ook wat emotioneler van toon als het gaat over de nasleep van een verbroken relatie. ‘ ’Till Death Do Us Part’ leunt op een groovy gitaarriff, wat in het refrein wordt over gepakt tot catchy gangvocals, en later naar een hoger niveau wordt getild.

‘Blood Blood Blood’ begint akoestisch, en kent wederom een wat meer vijandig sentiment jegens ‘fairweather friends’. De eerste helft van het album laten al meteen de diversiteit van de band zien. Iedere track vormt bijna een eigen genre op zich, zonder het groter geheel te ontzien. Het spooky orgel dat op de achtergrond mee blijft jagen en zelfs een eigen solo krijgt in ‘Tomorrow May Never Come’, de catchy ondersteunende bassloopjes, de rauwe, maar met emotionele snik voorziene vocalen van Legaspi, de flitsende gitaarsolo’s of de dreigende drums; het zit er allemaal in. Volledig in dienst van de liedjes, zonder de overhand te nemen, maar wel het geluid te tekenen.

Een jazzy lounge deuntje vinden we in ‘Another Way Out’. Mannelijke vocalen worden niet geschuwd in ‘New Kings’, waarin trompetten en trombones en een klap-breakdown, waarmee ze de good old jaren ’50 rock & roll opnieuw definiëren. De surf-vibe komt weer om de hoek kijken met ‘One Foot In The Grave’. Afsluiter is het akoestische ‘My Soul To Keep’, dat ideaal geplaatst is als afkoeler na een turbulente achtbaan genaamd Death At My Door. Rijk gevuld, traditioneel, punky, maar tevens verfrissend, divers en eigenlijk alles wat je maar kunt wensen van een sterk psychobilly release.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:The Creepshow Label:Sonic Rendezvous