2017-09-02
Een briljante bandnaam is al het halve werk. Met GuantanamoBaywatch zit het op dat front wel goed. Met vier albums op hun naam en een goede live reputatie domineren de creatievelingen de surfrockscene van Portland. De band heeft een voorliefde voor 60’s surfmuziek en geeft hier graag een rockabilly-randje aan. Recentelijk voegde gitarist Jordan Owen zich bij het al bestaande trio van Chevelle Wiseman (bas), Christopher Scott (drums) en Jason Powell (gitaar en zang). De band toert vrijwel constant en was eind september nog in Nederland voor Iguanarama, het feestje van de Rotterdamse band Iguana Death Cult.Op de achterkant van Desert Center staren de Portlandse bandleden je door een wazige jaren tachtig filter aan. Met een beetje voorkennis van de muziekstijl geeft die enorme foutheid van de cd-cover wel aan wat voor soort luisterervaring dit gaat worden. Tijdens het luisteren begint het plaatje vorm te krijgen: Desert Center is een afgelegen motel in de woestijn. De liedjes van Guantanamo Bay draaien er op de achtergrond terwijl een vreemde man met krulsnor je ledematen op sterk water zet. Een tikkeltje te ver gehallucineerd? Wacht maar.
Het album opent met ‘Conquistador’, wat klinkt als stierengevecht op een Hawaiiaans strand. De combinatie van opjagende drums en een surfgitaartje zorgt voor een puur muzikaal slapstickeffect. In dat genre vallen ook ‘The Scavenger’, een westernplaat met cowboylaarzen aan, en ‘Area 69’, die de wat heftige soundtrack van een Spongebob-film had kunnen zijn. Ongeveer de helft van het album wordt ingenomen door dit soort instrumentale experimenten. Het veroorzaakt eerst een lachbui en dan oprechte bewondering voor de visualisaties die de nummers oproepen. ‘Interlude #1’ is een schaterlachende mannenstem die je dertig seconden lang “Happy Halloween” wenst. Misschien was die eerste horrorassociatie nog niet eens zo gek.
Op Desert Center staan slechts vier nummers met zang. ‘Neglect’ is een retroliedje dat met een luide bekkenslag uit de jukebox geslagen wordt. De boodschap wordt letter voor letter duidelijk gemaakt: “So don’t you N-E-G-L-E-C double T, H-E girl.” ‘Mesa, AZ’ is een overdreven surfliedje waarin echt alle clichés uitgesmeerd zijn. Denk jaren zestig, “oh” en ”ah” en een cheesy gitaarrifje. ‘Blame Myself’ en ‘Video’ lijken wat meer standaard garagerock te zijn.
Guantanamo Baywatch probeert geen imitatie van surfmuziek neer te zetten, maar gebruikt het genre om een dikke ironische knipoog te geven. Zo is het niet vervelend, maar juist wel punk. Desert Center is een komedieplaat die goed in elkaar zit.
Motorpsycho - The TowerPsychonauts. Zo worden de fans van Motorpsycho liefkozend genoemd....
The Creepshow - Death At My Door Een band met de naam The Creepshow doet al gauw denken aan een verzameling...