Fozzy - Judas Recensie op Podiuminfo

2017-11-15 Christopher Keith Irvine is beter bekend onder de artiestennaam Chris Jericho, een naam die bij veel mensen een belletje doet rinkelen. Dat is namelijk de naam van een media-persoonlijkheid, acteur, auteur, podcaster en zakenman. En ja, dat is ook de naam van een professioneel WWE worstelaar. Dat heeft hij door de jaren heen op een lager pitje gezet, omdat zijn carrière als frontman van Fozzy op een steeds hoger pitje kwam te staan. Wat in 2000 begon als een coverband (met de nadruk op Judas Priest en Mötley Crüe), heeft een steeds grotere fanclub gekregen, heeft ondertussen al zeven albums op zak en is de wereld al over geweest met Metallica, Shinedown, Avenged Sevenfold en Saxon. Kortom, die Chris Jericho weet zijn projecten op dezelfde manier binnen als buiten de ring aan te pakken: met beide handen.

Zodoende mogen ze album nummer zeven nu ook in hun platenkast zetten, die gepaard gaat met de naam Judas. Muzikaal is het niet iets dat nog niet gedaan is; het is van die typische Amerikaanse stadion-hardrock die met metal flirt. Maar zoals eerder gezegd, pakt Chris zijn projecten graag met beide handen aan, en dat wil ook zeggen dat hij met Fozzy iets neerzet dat staat als een huis. Muziek die niet zou misstaan als introductie van een professioneel worstelaar in de ring, kun je wel zeggen. Samen met zijn muzikaal sparringspartner en gitarist Rich Ward zetten ze dikke grooves neer, die niet alleen crushen, maar ook behoorlijk melodieus zijn.

Chris Jericho klinkt als een mix van M. Shadows, Ozzy Osbourne en David Draiman. Iets wat bijvoorbeeld heel duidelijk naar voren komt in de titeltrack. Voor een track als ‘Elevator’ kunnen we zelfs even spreken van ‘Fozzy Osbourne’. Het zijn allemaal stevige en groovende knallers, waar het plezier van af spat. ‘Weight Of My World’ is behoorlijk dansbaar, ‘Burn Me Out’ trekt die dansbaarheid nog even door, maar een track als ‘Three Days In Jail’ is misschien wel de meest bijzondere move van Jericho & kornuiten te noemen. Er wordt een beroep gedaan op rap, waarmee ze nu-metal uit de dood laten opstaan. Wat ze zelf misschien als een dappere zet zien, is echter niet meer dan zwaar gedateerd.

Het zijn zetten die het geluid gevarieerd maakt, maar de band is op zijn best als ze de spierballen op gitaar laten zien. Fozzy laat meermaals horen dat ze dit soort strapatsen helemaal niet nodig hebben, bijvoorbeeld tijdens een zeer krachtige schreeuw van Chris op ‘Three Days In Jail’. Afsluiter ‘Wolves At Bay’ flirt nog even met thrash, en zelfs met het stemgeluid van M. Shadows. Fozzy heeft in zeventien jaar een flinke groei gemaakt van hobby/coverband tot zelfstandige en solide hardrockband, en met Judas weten ze die positie nog meer veilig te stellen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Fozzy Label:Century Media