2007-03-29
Nadat Willy Mason zo’n twee jaar geleden aan de hand van Conor Oberst (Bright Eyes) zijn eerste album uitbracht, is er nu de opvolger, in de vorm van If The Ocean Gets Rough. Willy Mason gaat verder op de weg die hij met zijn eerste album is ingeslagen. Bijgestaan door onder andere zijn broer op drums en verschillende andere muzikanten van gevarieerde pluimage, brengt Willy Mason opnieuw een album vol liedjes die tot de essentie worden teruggebracht en die met name putten uit de country en de folk.Het album kent een duidelijk thema in de vorm van de oceaan. Het album gaat over reizen, steden, oceanen en alles wat je kunt meemaken met deze begrippen als leidraad. Het lijkt dat deze begrippen als metafoor gezien moeten worden voor de eigen kleine wereld van Willy Mason. Daarnaast blijkt in de wereld van de vroege twintiger Mason veel meer een rol te spelen, dan zuipen, uitgaan en vrouwen, onderwerpen die met name bij de Britse leeftijdsgenoten van Mason gemeengoed zijn geworden. “One that buried its roots with its identity, save myself I got to save myself, we still are searching for liberty” uit ‘Save Myself’, is zo’n overpeinzing die geen uitzondering vormt op dit album.
De muzikale inkleuring is meestal vrij sober en de nummers worden opgebouwd rond de akoestische gitaar. De stem van Mason is heel herkenbaar, maar ook vrij monotoon en vooral ook nonchalant. Hiermee krijgt het geheel een beetje een laidback sfeer. Wanneer Mason de hoogte ingaat met zijn stem, zoals op ‘The World That I Wanted’, ben je als luisteraar misschien geneigd om hem af te schrijven als vocalist, maar dat zou misschien wat te voorbarig zijn. De onvolkomenheden als vocalist en het niet schuwen om deze ook te uiten, bepalen eigenlijk ook de eerlijkheid, die het hele album kenmerkt. Hoogtepunten zijn er ook, in de vorm van ‘When The River Moves On’ met een typisch countrygeluid en soort van gospelkoortje op de achtergrond. Ook het weemoedige ‘Simple Town’, opgeluisterd met de warme klanken van een cello en het broeierige ‘The End Of The Race, behoren hiertoe.
Het referentiekader is niet heel eenduidig te schetsen. De invloed van de eerder genoemde Bright Eyes is wel duidelijk hoorbaar. Zo nu en dan doet het ook denken aan Arcade Fire en dan met name de Arcade Fire ten tijde van Funeral. In Nederland kent Willy Mason, met name muzikaal gezien, een evenknie in bijvoorbeeld El Pino and the Volunteers. Hoe het ook zij, Willy Mason, blijft vooral heel oorspronkelijk en dat is wat mij betreft een verademing in een tijd waarin we overspoeld worden met nieuwe en vooral hippe bandjes van het Britse eiland.
Steve Fister - Live BulletsDe Amerikaase gitarist Steve Fister speelde in het verleden met grote...
Sanctity - Road to Bloodshed Als Roadrunner Records ergens goed in is, dan is het wel het aan de man...