2018-01-23
Ga er maar aan staan: Je bent een zeer getalenteerde gitarist, maakt overal waar je speelt een onuitwisbare indruk en ontvangt vervolgens de daarbij behorende onderscheidingen en lofuitingen. Het betekent voor een jonge muzikant doorgaans een niet geringe druk waarmee moet worden omgegaan. Wanneer dan met een waanzinnig sterke band de eerste EP wordt opgenomen en uitgebracht, zijn weliswaar de eerste stappen gezet, maar is het zaak om meteen door te pakken en die belangrijke volgende stap te maken. Veel beginnende bands slagen er dikwijls niet in om de hoog gespannen verwachtingen waar te maken en verlaten het muziekpodium meestal net zo snel als dat ze gekomen zijn. Groot was daarom de verrassing toen daar in 2016 het eerste volwaardige album verscheen van de Leif de Leeuw Band, het gezelschap rondom gitarist Leif de Leeuw , en nog groter was de verrassing dat het ook nog eens van een uitzonderlijke kwaliteit bleek te zijn. Het album Leelah, waarvan de titel verwijst naar een jonge Amerikaanse transgender die in 2014 niet langer opgewassen blijkt te zijn tegen het meedogenloze oordeel van de directe omgeving en daarom besluit om op zeer heftige wijze het lot in eigen handen te nemen, overtuigt op alle fronten. Het gitaarspel van De Leeuw, de indrukwekkende vocalen van zangeres/gitariste Britt Jansen, de bevlogen toetsenpartijen, allemaal gedragen door een gedegen ritmesectie, blijken zelfs in het buitenland interesse op te wekken.
Wie dacht dat de band daarom wederom zou voortborduren op een stevige fundering van blues en rock komt met het laatst verschenen album Until Better Times van een koude kermis thuis. De muzikale diversiteit blijkt op verbluffende wijze te zijn uitgebreid en de Southern-saus waarmee de elf nieuwe tracks zijn overgoten, laat zich daarbij ook nog eens uitstekend smaken. Veel vaker dan voorheen, wordt gekozen voor een voornamelijk analoog openomen totaalgeluid waarin alle fijne elementen van de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig zijn waar te nemen. Dat er hierbij goed naar het werk van The Allman Brothers is geluisterd valt niet te ontkennen. Het is het stemgeluid van Jansen waarmee deze band zich weet te onderscheiden van die, merendeels, door mannen gedomineerde Southern-rockwereld. Ook nu weet Jansen met haar teksten een enorme dosis gevoel toe te voegen aan de ook al niet misselijke prestaties van haar collega’s.
Gebleven is het bevlogen gitaarspel van De Leeuw, en regelmatig komen zijn slidegitaarpartijen akelig dicht in de buurt van Derek Trucks, maar in plaats van alle gaatjes te dichten met een wall of guitarsound weet hij steeds vaker ook genoegen te nemen met een bescheiden rol binnen de band. Steeds vaker wordt elkaar steeds meer ruimte gegund om uiteindelijk met zijn allen heerlijk los te kunnen gaan in een prachtige jam zoals in ‘Be Loyal’, of in het indrukwekkende en meeslepende ‘Mr. Hangman’.
Met Until Better Times is de Leif de Leeuw Band definitief uit het blueshoekje getreden. Nu maar hopen dat het ook daarbuiten de waardering krijgt die deze waanzinnige band verdient.
Novatia - FLOW Novatia is een nog onbekende Nederlandse band die aantoont dat er genoeg...
Garciaphone - Dreameater De Fransman Olivier Perez is al enige tijd aanwezig in de muziekscene, de ene...