2017-12-22
UtopianTales is het nieuwste geesteskind van Stein Urheim, een Noorse jazzmuzikant. Volgens Wikipedia zou je hem kunnen kennen van samenwerkingen met Gabriel Fliflet en Mari Kvien Brunvoll. Als er dan nog geen belletje gaat rinkelen, heeft hij ook nog eens in 2010 de Vossa jazz-award gewonnen. Als ook deze prijs je weinig zegt, ben je waarschijnlijk niet Noors. Informatie over Stein Urheim is er niet in overvloed, maar dat is ook niet nodig: de muziek spreekt voor zich.Als je van lang uitgesponnen albums houdt die je meenemen op reis, of als Brian Eno een van jouw favoriete artiesten is, kun je beter stoppen met het lezen van deze recensie en naar de (digitale) winkel rennen. Deze recensie kan er alleen maar voor zorgen dat het ‘verhaal’ dat de plaat wil vertellen, ‘verklapt’ wordt. Schaf wel een goede koptelefoon aan, want in de grote ruimte verliest de plaat zijn magie. Met koptelefoon op waan je je ongeveer 45 minuten lang in een andere wereld, een utopie, een onmogelijke werkelijkheid.
Bovenstaande alinea is niet bedoeld om lezers bij deze recensie weg te jagen, maar de plaat is wel het beste ‘blanco’ te luisteren. Op die manier blijft deze plaat je telkens weer verbazen. Opener ‘Ustopia, Pt. 1’ begint als een soort singer-songwriter nummer met een enkele gitaar en de luisteraar waant zich in zomerse sferen op een onbewoond eiland. Als je zonder enige informatie de plaat in bent gedoken, verwacht je op een gegeven moment vocalen te gaan horen. In plaats daarvan verstoort Urheim de door hem zelf gecreëerde kalmte door een andere gitaar te introduceren die het nummer onvervalst spannend maakt.
‘Mikrotonia’ tapt uit een ander vaatje: het is een ambient nummer dat, soms zelfs een beetje te veel, doet denken aan de eerdergenoemde Brian Eno. ‘Just Intonation Island’ lijkt weer totaal niet op zijn voorganger, maar past, zoals elk nummer, wel in het totaalplaatje dat Stein probeert te schetsen. Er borrelt van alles en de plaat blijft hierdoor telkens spannend. Op meerdere moment laat de artiest zijn nummers ontsporen om dan weer rustig op te bouwen. Soms resulteert dit in een stevige kakofonie, maar goede ambient hoort, net als jazz, een beetje te schuren.
Bij ‘Letter From Walden Two’ en het daaropvolgende ‘Trouble In Canaticala’ komt eindelijk de verwachte jazz om de hoek kijken. Ook hier kenmerkt Stein Urheim zich door het volle geluid dat hij laat horen. Overal gebeurt wel wat en hierdoor kan de plaat ontzettend lang mee. De overgang van de elektronische ambient naar de live ingespeelde jazz is erg knap gedaan. Elk nummer is een kunstwerk op zich, maar past tevens in het grotere geheel.
Stein Urheim heeft een plaat gemaakt die de fantasie prikkelt voor de mensen die daarvoor open staan. De kans is echter klein dat het grote publiek wordt bereikt; UtopianTales is vooral gemaakt voor de mensen die houden van moeilijke muziek en het luisteren van UtopianTales is te vergelijken met het lezen van een spannend boek. Wie totaal niet van boeken, jazz en ambient houdt, hoeft deze plaat niet aan te schaffen. Wie van Brian Eno, jazz of de vorige platen van Stein Urheim houdt, is waarschijnlijk al naar de winkel gesprint en is op dit moment aan het genieten van een heerlijke muzikale ontdekkingstocht.
Erlend Apneseth Trio - AraMet het uitermate boeiende album Nattsongar wist Erlend Apneseth het...
FireForce - Annihilate The Evil De recensie van Annihilate The Evil het derde album van Fireforce zou...