2017-11-30
Ooit houden bands als Metallica, Iron Maiden en AC/DC er mee op. Gelukkig zijn er genoeg jonge bands die deze stokjes maar al te graag overnemen. Bands als Trivium, Avenged Sevenfold en Bullet For My Valentine staan reeds vooraan om een nieuwe generatie aan metalheads te leiden, en doen het voor niets minder dan werelddominantie. Of ze dat vandaag de dag nog zal lukken is een tweede, maar een band die zich hier niet druk om maakt is Savage Messiah uit London. Dit viertal jongemannen geldt ook als een frisse wind in de hedendaagse metal, maar kenmerkt zich voornamelijk door een consistente stijl die zich over een drietal albums op beheerste wijze ontwikkeld. De potentie was altijd al zeer aanwezig: van het jeugdige, door thrashmetal-gedreven, debuut uit 2009 Insurrection Rising, naar het dappere en epische gedonder van Plague Of Conscience uit 2012 en The Fateful Dark uit 2014. Bij iedere plaat werd een mix neergezet van old-school metalstijlen in een modern jasje: ontzettend herkenbaar, maar toch verfrissend genoeg om boeiend te blijven en zonder oubollig of slechts een ‘eerbetoon aan’ te worden. Nieuwste plaat heet Hands Of Fate en is de volgende stap in de ontwikkeling van een eigen sound. Voornaamste kritiek die ze te horen kregen op voorgaand werk was dat ze moesten ophouden met het recyclen van Exodus-riffs. Ze hebben alles omgegooid, hebben zich ontdaan van clichés en ze hebben de focus gelegd op dat wat telt: goeie liedjes.
Dat is ook wat Hands Of Fate zo typeert: het zijn alle tien stuk voor stuk, grootse euforische metal anthems met pakkende melodieën, sterk gitaarwerk, maar dan tevens met een solide fundament, waardoor de liedjes ook oprecht heavy zijn. Het is van die typische, bombastische metal, die je het liefste wilt horen als je met je bataljon over een slagveld trekt, zonder dat het vermoeiend wordt. Ze weten de juiste toon en balans aan te slaan tussen een ingetogen, driegend couplet en een groots refrein, zonder dat het vervreemd aanvoelt. Iets wat bijvoorbeeld al goed snor zit met de titeltrack. Savage Messiah barst van de ideeën, die ze dan ook op de juiste dosis door de liedjes weten aan te brengen. Nergens te veel, nergens te weinig, precies op maat gemaakt.
Dit zorgt er dan echter wel weer voor dat het nergens memorabel wordt. Het is een plezier om naar deze plaat te luisteren, van de vlijmscherp riffs ‘Eat Your Heart Out’, tot aan het emotionele powerhouse ‘Wing & A Prayer’, het beukende ‘Lay Down Your Arms’ (horen wij daar ‘Sad But True’?) of anders wel de semi-ballade ‘The Last Confession’, met een venijnige verrassing halverwege. Een verrassing die overigens wel weer erg aan Testament doet denken, maar dat terzijde. Hands Of Fate is vermakelijk en verfrissend, en de passie straalt er van af. Ze mixen oud met nieuw op kundige wijze, maar het is nergens echt vernieuwend, waardoor het toch al gauw bij één luisterbeurt neigt te blijven.
Butcher Babies - LilithHoe kun je metal nog net dat stukje intenser maken, dan het muzikaal vaak al...
Republica - Brutal & Beautiful Op het eerste gehoor zou je verwachten dat Republica uit de verenigde...