Butcher Babies - Lilith Recensie op Podiuminfo

2017-12-01 Hoe kun je metal nog net dat stukje intenser maken, dan het muzikaal vaak al is? Je laat je frontman een flink portie grunten, schreeuwen en grommen? Hoe kun je metal nog net dat stukje meer opvallend maken? Door die frontman te vervangen door een frontvrouw, een trucje dat goed uit pakte voor bijvoorbeeld Arch Enemy. Nieuwe frontvrouw Alissa White-Gluz wist zelfs een vleugje vrouwelijke charme aan het nieuwe geluid toe te voegen. Hoe zorg je dat je de overtreffende trap bent van al deze overtreffende trappen? Door twee frontvrouwen in je formatie te hebben die allebei die allebei strijden voor de titel van meeste sensuele zangeres én donderende brulboei. Het is een trucje dat ze toepassen bij Butcher Babies, dat nu het derde album uit heeft genaamd Lilith.

Muzikaal is het merendeel van de plaat onder de noemer van metalcore te verdelen. Het soort dat heel erg aan de Engelse band Heart Of A Coward doet denken, zeker als je die bombastische en djenty openingsriff van ‘Burn The Straw Man’ hoort. De riff vormt de leidraad voor meteen de meest agressieve track van deze bonte verzameling, waarbij de drums tegen het einde wel wat rommelig worden. Of dit nu de bedoeling is of niet, het geeft de track een uitgelubberd uiteinde in plaats van een gepast einde. Titeltrack zet deze bombastische toon voort, met als grote verschil dat ze hier een grote troef inzetten. Clean vocals waarbij een sterke uithaal wordt gedaan en er een zekere dynamische wisselwerking in de stemgeluiden ontstaat. Een wisselwerking die goed op zijn plaats is, maar die ze helaas net iets te weinig toepassen op deze release.

Twee frontvrouwen in een metalband staat natuurlijk mooi op de hoes, maar in de praktijk doet het bij Butcher Babies niet veel. Ze nemen allebei clean melodic vocals, grunts en schreeuwen voor rekening, maar zijn verder niet van elkaar te onderscheiden. Neemt niet weg dat ze hun charmes laten gelden zoals ze doen op ‘Headspin’, dat zodoende ook volledig leunt op de sensuele lust van de dames. Een regel als: “I want it now, stay and bury yourself in me”, laat niets aan de verbeelding over. Om nog maar te zwijgen over een track met de titel ‘#iwokeuplikethis’ (waarin de riff uit de openingstrack gerecycled wordt) of de tekstuele content van ‘Controller’:“Like a pawn you play breaking all the rules, I’m a sucker, nah, you suck”. Of anders wel ‘POMONA (Shit Happens)’, dat niet anders is dan een slap excuus om zoveel mogelijk te vloeken.

Slecht is het lang niet allemaal; ‘The Huntsman’ en ‘Look What We’ve Done’ zijn enkele vertonen van die eerder benoemde dynamiek waarbij het wel goed uitpakt. Er is een duidelijke richting waar de liedjes heengaan, terwijl dat bij de rest toch wel echt zoek is. Veelal te chaotisch, té veel ideeën tegelijk willen gebruiken, een drummer die (bedoeld?) de maat kwijt raakt, het zijn allemaal elementen die Lilith van Butcher Babies geen fijne luisterervaring maken.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Butcher Babies Label:Century Media