Met ‘Celebrate Nothing’ en ‘Rebel’ wordt het album als het ware opengescheurd. Teksten als “We won’t be gone and forgotten, we’ll stand on our own” en een herhaalde “we won’t break” maken duidelijk dat ze er zin in hebben en gemotiveerd zijn om door te breken. Dit geeft goede hoop voor de rest van het album.
Na een aantal nummers kakt het echter wat in. Het wordt duidelijk dat de kracht van de band ligt in de uptempo gitaarriffs en drumpartijen, zoals klassieke streetpunk oorspronkelijk bedoeld is. Daarnaast komt ook de zanger beter tot zijn recht in het genre waar de volle uithalen elkaar in snel tempo opvolgen. Maar in ‘My Flight’ en ‘Declaration of Youth’ (bij deze laatste vooral in de intro) gaat het er wat rustiger en minder hoog aan toe. Daarbij zit de zanger af en toe tegen het onzuivere aan waardoor het veel minder prettig wordt om naar te luisteren. Ook de “Woohoo’s” in ‘Celebrate Nothing’ waar de hele band aan mee doet lijken ook niet altijd even zuiver. Jammer is ook dat het refrein van ‘When We Fight’ vrijwel een kopie is van ‘Take Back The Power’ van The Interrupters. Dit maakt de band toch iets minder creatief dan je in eerste instantie zou denken.
Gelukkig zijn alle songs op deze plaat over het algemeen snelle nummers die elkaar in rap tempo opvolgen. In dat opzicht zijn de klassieke streetpunk waardig. Wel is het zonde dat de rustiger momenten in het album niet altijd even fijn klinken. Dit soort momenten heeft een album als dit wel nodig om tussen alle chaos door op adem te komen. Een prima plaat dus, maar wel met een aantal duidelijke verbeterpunten.
Highrider - Roll For InitiativeAnderhalf jaar geleden kregen we te maken met Armageddon Rock de debuut EP...
Agusa - Agusa Behalve op het gebied van metal en pop heeft muziekland pur sang Zweden...