Vanaf opener ‘Open YourEyes’ is meteen duidelijk dat Mr. Big de 80’s hardrock nog altijd niet achter zich heeft gelaten. Het gitaarwerk van Paul Gilbert klinkt vertrouwd, haast nostalgisch. Hetzelfde geldt voor het refrein van titelnummer ‘Defying Gravity’, dat gemaakt lijkt te zijn voor de liveshows. Na deze tracks zijn er nog een handjevol aardige nummers en kabbelt de plaat voort. Nergens is het album slecht, maar de plaat kent ook geen buitengewone nummers en variatie is er nauwelijks. Maar daar is het album misschien ook niet voor bedoeld: dit zijn mannen die hun grote successen gehad hebben en gewoon lekker muziek willen maken. Het bewijs daarvan is het nummer ‘1992’, waarin ze zingen over hun succesperiode in de jaren 90. “Record company said to us ‘thank you man’, then they threw us right into the garbage can, but the good people listened and they pulled us through, I was number 1 in 1992.” Eigenlijk moet de hele plaat, net als dit nummer, niet al te serieus genomen worden.Gewoon ouderwets rocken!
Kortom, het is een plaat die je lekker aan zet in de auto en, die op wat spaarzame nummers na, al snel verdwijnt naar de achtergrond. De nummers als ‘Defying Gravity’, ‘Nothing Bad (Bout Feeling Good)’, ‘Forever And Back’ en ‘1992’ zijn absoluut de moeite waard, maar het is geen album geworden die we veelvuldig in de top van de eindejaarslijstjes tegen gaan komen.
Quiet Riot - Road RageKom op Jongens, wat jullie in leven proberen te houden onder de naam Quiet...
P!nk - Beautiful Trauma Vijf jaar lang heeft zij haar fans laten wachten op iets nieuws maar Pink...