The Script - Freedom Child Recensie op Podiuminfo

2017-11-30 Fans van het eerste uur, en eigenlijk ook zij die geen fan zijn maar radio luisteren, maken voor het eerst kennis met The Script in 2008. Vanaf het aandoenlijke ‘The Man Who Can’t Be Moved’ wisten de mannen uiteindelijk een solide plek in de hitlijsten te claimen. En sindsdien is het snel gegaan en bevatten alle albums tot nu toe hits die een hoop airplay gekregen hebben. Met een vijfde album in negen jaar tijd levert de band een consequente stroom aan muziek, maar dit doen zij niet op de automatische piloot. Ze hebben namelijk een duidelijk hoorbare ontwikkeling doorgemaakt op Freedom Child, maar ook dit lijkt ze weer een groot aantal hits op te gaan leveren.

Met de eerste single, ‘Rain’, wordt de nieuwe koers van de band ingeluid. Qua instrumentgebruik is er weinig veranderd, er wordt nog altijd veel gebruik gemaakt van de piano en basgitaar. Maar de mannen hebben dit wel op zo’n manier gedaan dat zij niet direct als ‘The Script’ herkend zullen worden. Vooral de beat is duidelijk met de populaire wind meegewaaid en voelt zelfs enigszins reggaeton-achtig, en ‘Rain’ is niet het enige nummer dat de mannen zo hebben aangepakt. ‘Mad Love’ klinkt bijvoorbeeld niet als een nummer van een band, maar eerder van een solozanger die met een producer aan de slag is gegaan. De opvolger van ‘Rain’, ‘Arms Open’, klinkt daarentegen toch weer enigszins als nummer van de Ieren dat ook op hun eerdere albums had kunnen staan. Zanger Danny O’Donoghue weet deze power-ballad te voorzien van flinke dosis zoetsappigheid wanneer hij zingt dat hij met zijn armen wijd open op je staat te wachten om je op te vangen.

Muzikaal heeft de band absoluut niet de grenzen opgezocht en rauwe randjes zijn dan ook niet op deze plaat aanwezig. Het is allemaal erg vriendelijk en braaf, maar het ligt daarom wel simpel en comfortabel in het gehoor. Tekstueel zit Freedom Child echter een stuk diepzinniger in elkaar. Met ‘Divided States of America’ wordt een politiek statement gemaakt, maar de onvrede die uit de tekst naar voren komt, wordt muzikaal helaas niet doorgevoerd. Een enigszins gemiste kans, want met de populariteit van de mannen zouden zij een groot publiek bereikt hebben.

Freedom Child bevat, zoals de andere platen van deze mannen, een grote lading radiovriendelijke nummers en het is dan ook zelfs lastig geworden om te voorspellen wat de volgende single zal gaan worden. Want welk nummer er ook uitgebracht gaat worden, men kan er van uit gaan dat het hoe dan ook weer een hit gaat worden. De aanstekelijke, meezingbare refreintjes en de beats die je overal op mee zult blijven tikken hebben er voor gezorgd dat de band een groot publiek aanspreekt. Ook op dit album wordt er door de band netjes binnen de lijntjes van het ‘soft-rock’ genre gekleurd. De Ziggodome gaat hoogstwaarschijnlijk tot de nok toe gevuld zijn met een publiek dat alles woord voor woord mee weet te zingen.

Recensent:Myrthe Giesen Artiest:The Script Label:Sony Music