2017-12-15
Doe jezelf eens een lol en zoek op Youtube ‘Sleep’ van Godspeed You! Black Emperor op; ruim twintig minuten pure instrumentale perfectie van de ongekroonde koning van het postrockgenre. Als je het niets vind kun je hier stoppen met lezen, want dat hoogtepunt heeft het Canadese collectief nooit weten te overtreffen. Sterker nog, zeven jaar stond de band op pauze terwijl het stukken mindere zijproject A Silver Mt. Zion de voorkeur kreeg. In 2010 waren ze gelukkig terug, maar geen van de drie platen (deze meegerekend) die daarna uit werden gebracht wist genremonumenten als Slow Riot For New Zerø Kanada, F# A# ∞ of Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas To Heaven ook maar te benaderen. Daarvoor zijn op Luciferian Towers grofweg twee redenen aan te wijzen. Ten eerste klinkt de plaat te formulematig: langzaam toewerken naar een climax, even het gas loslaten, en vervolgens er nog een keer finaal overheen gaan. Die stijl was de band altijd al eigen, maar hier ontbreekt vaak de nuancering. Dat komt doordat de langzamere, rustigere stukken wat minder gedurfd klinken en daardoor weinig aandacht trekken. Gelukkig is het collectief nog steeds een meester in het toewerken naar een climax, maar de rustmomenten tussendoor voegen eigenlijk maar weinig toe. Geduld is daardoor meer dan voorheen een vereiste geworden.
Reden twee is dat Luciferian Towers nergens door hart en ziel weet te snijden of je emoties doet voelen waarvan je niet wist dat je ze had. Geen vereiste, maar in de wetenschap dat hun vroege werk dat wel deed desondanks een enorm gemis. Daarnaast is sfeer, een sleutelbegrip op met name F# A# ∞, iets waar het op deze plaat aan schort. Waar zijn bijvoorbeeld de samples heen die daar voor wisten te zorgen? Opvallend is in dat aspect ook hoe optimistisch de band klinkt, met de climax van ‘Anthem For No State’ als duidelijkste voorbeeld. Alsof het anarchistische collectief dat ooit doodleuk het recept voor een molotovcocktail op de cover zette op zijn oude dag soft is geworden.
Dat gezegd hebbende is Luciferian Towers nog steeds een meer dan uitstekende postrockplaat. De twee dronetracks zijn hier in vergelijking met de vorige twee platen gelukkig een stuk muzikaler en voelen daardoor niet langer als onnodige opvulling. Bovendien sluiten ze goed aan op de langere tracks, doordat de band een duidelijk Leitmotiv aan heeft gehouden dat in alle vier de tracks terugkomt. Het album voelt daardoor duidelijk aan als een geheel. Ook de balans tussen de wat tegenvallende rustigere delen en de uitstekende climaxen is prima, waardoor je je als luisteraar ook beloond voelt voor je geduld.
Postrock blijft een lastig genre om te recenseren, zelfs als je de muziek van de betreffende band van binnen en buiten kent. Luciferian Towers is namelijk een postrockplaat uit het bovensegment, maar een Godspeed-plaat uit het middensegment. Al is de vraag of het een schande is dat het Canadese collectief niet meer kan tippen aan de magistrale albums van rond de millenniumwisseling. Die waren misschien ook wel gewoon té goed.
Autobahn - The Moral CrossingDe vijfkoppige band Autobahn heeft niets met Duitsland en hun muziek te...
George Michael - Listen Without Prejudice vol. 1/ MTV Unplugged Het album Faith - George Michael ’s eerste soloalbum na zijn triomfen met...