Widowspeak - Expect The Best Recensie op Podiuminfo

2017-12-24 Ondanks een handvol uitstekende albums komt Widowspeak live net iets beter tot zijn recht. De bezwerende combinatie van Molly Hamiltons weeïge zang en de galmende gitaar van Robert Earl Thomas gedijt bij uitstek in café-achtige clubs als Rotown of in de kelderbar van Vera. Op voorhand is het dus geen slechte keuze van het Amerikaanse duo om diens vierde plaat Expect the best op te nemen met de voltallige livebezetting, die verder bestaat uit drummer James Jano en bassist Willy Muse.

Zoals te verwachten valt, hebben de negen nummers een rauwer geluid dan die van de vrij zuiver en droog geproduceerde voorganger All yours. Je zou de sound gecontroleerd ongepolijst kunnen noemen; de liedjes lijken in één keer op tape te zijn gezet, maar ze zijn in de eindmix voorzien van extra echo en een rits aanvullende instrumenten als keyboards en saxofoon. Grappig genoeg schurkt de band dichter tegen Mazzy Star aan dan op de eerdere albums. Expect the best kent dezelfde balans tussen kant-en-klare popliedjes en het wat dromerige werk als de LP´s van Hope Sandoval en consorten. Hamiltons stem doet ook zeer denken aan die van haar vermaarde collega-zangeres, ze zingt alleen iets heser.

Hamilton heeft de nummers geschreven in Tacoma (Washington), waar ze is opgegroeid. Deze terugkeer op het oude nest leidde tot thema’s als vertrek en onderweg zijn, niet gek uiteraard voor iemand die uitwaaide naar andere plekken in de VS en bovendien over de hele wereld toert. Dat laatste lijkt ze meer als een plicht dan als prettig te ervaren, getuige haar nogal potsierlijke jaloezie op het leven van een hond (‘Dog’). Dit dier hoeft niet naar verre oorden te reizen om voldoening uit zijn bestaan te halen. Tja. Tekstueel zijn er sowieso geen hoogstandjes te vinden op de plaat. Wat dat betreft is het maar goed dat Hamiltons zang opgaat in het totaalgeluid, zo valt het matige niveau van de lyrics niet tot nauwelijks op.

Muzikaal zijn de meeste nummers dik in orde, waardoor Expect the best zich laat beluisteren als een fijn en consistent geheel. ‘Let me’, en dan met name diens zinderende slot, mag gelden als een hoogtepunt, net als het titelnummer. Alleen op ‘Good sport’ slaat het bier dood, dankzij het rustige gitaarspel krijgt de puberale songtekst over Hamiltons afkeer van sport de overhand. Mede daarom maakt het album zijn titel niet waar, al benadert Widowspeak inderdaad het dichtst diens livegeluid.

Recensent:Ronnie Weessies Artiest:Widowspeak Label:Captured Tracks