2018-01-02
De Amerikaanse singer-songwriter Micah P. Hinson heeft geen gemakkelijk leven gehad. Zo was deze man ooit verslaafd aan drugs en raakte hij dakloos omdat hij failliet werd verklaard. En dit allemaal voordat hij de leeftijd van twintig jaar bereikt had. Maar hier is het helaas niet bij gebleven. In 2011 raakte Hinson betrokken bij een zeer zwaar verkeersongeluk. In zijn herstelperiode reflecteerde hij op eerder opgenomen demo’s, waar hij na zijn herstel een draai aan heeft gegeven. Uiteindelijk heeft dit ongeluk al het daaropvolgende werk beïnvloed en sindsdien voert de melancholie de boventoon in zijn muziek. Hinson laat de status van zijn leven doorklinken op dit album. Als je dit levensverhaal in je achterhoofd houdt, dan snap je waarom de zon niet schijnt op Presents The Holy Strangers. Dat de drugs hem geen goed hebben gedaan, is vanzelfsprekend. Maar in het geval van Hinson klinkt zijn eerdere drugsgebruik ook door in zijn stem die een rauw(er) randje heeft gekregen. Een warme, diepe stem neemt je op Presents The Holy Strangers een uur lang mee, waarbij je aan Hinson’s lippen zult hangen. Hinson lijkt een muzikant te zijn die zijn gevoel niet onder stoelen of banken verschuilt, en zijn gevoel uit hij zowel in zijn gitaarspel als zijn teksten. ‘The Temptation’, een muzikaal stuk waarmee dit album wordt geopend, klinkt dan ook vol emotie, dit echter wel zonder dat het dramatisch of bombastisch wordt. Het is juist mooi door het aanwezige contrast van eenvoud en intensiteit en weet daardoor de aandacht van de luisteraar zonder veel moeite vast te houden.
Bij het horen van ‘Lover’s Lane’ is de link met Johnny Cash onvermijdelijk. De nasale stem met lichte galm, de simpele gitaarakkoorden, dit lijkt wel een reïncarnatie. Ook het onderwerp van dit nummer zou door Cash bezongen kunnen worden: een liefde die niet wederzijds is. ”You’re just a girl of my dreams, but it seems that my dreams never come true”.Het is medelijden opwekkend. Hinson blijkt ook een goede verteller van verhalen te zijn. Op ‘Micah Book One’ lijkt hij enigszins terug te grijpen naar zijn Christelijke verleden. Het is een betoog, over de dag dat de Heer terug zal keren op aarde. Terwijl Hinson al een flink aantal jaar geleden met het geloof gebroken heeft, heeft het dus toch nog sporen nagelaten.
Micah P. Hinson krijgt het met dit album voor elkaar om de luisteraar deelgenoot te laten worden van zijn misère. Het is zwaar en donker. Tegelijkertijd is het lang niet altijd even toegankelijk, mede dankzij het melancholische karakter. Het is ook wel een hoop ellende waarmee de Amerikaan in het verleden, en wellicht ook heden, heeft moeten worstelen. Het is een buiging waard om te horen hoe hij dit alles heeft weten te verwerken door middel van muziek. Dat zijn muziek door zijn persoonlijke situatie minder toegankelijk en ietwat duister is, geeft in dit geval alleen maar aan dat dit album een weerspiegeling is van Hinson himself.
EMA - Exile In The Outer RingDe Amerikaanse Erika Michelle Anderson – simpel afgekort tot de artiestennaam...
Rolling Blackouts Coastal Fever - Talk Tight Rolling Blackouts Coastal Fever (soms ook geschreven als Rolling Blackouts...