Als de documentaire begint worden beelden in het ziekenhuis afgewisseld met beelden die we zo graag van Kristian zien: als muzikant. Hij maakt grappen met zijn band over zijn eerdere behandeling en is openhartig over wat hij ervan verwacht. Hoewel de sfeer in het ziekenhuis daarna al merkbaar meer gespannen is, probeert iedereen er nog het beste van te maken. Als we Kristian uiteindelijk bij de arts zien zitten voor de diagnose en hij te horen krijgt dat hij alsnog een chemokuur moet ondergaan, zien we van enorm dichtbij de wereld van een familie instorten. Terwijl de kuur vordert proberen Kristian en de band door te gaan alsof er niks aan de hand is, en weigert de jonge muzikant bij de pakken neer te zitten. “Ik vind het niet zo erg eigenlijk, dat ik eerder dood ga dan de meeste mensen. Het is gewoon, ik moet dezelfde dingen die ik wil doen in minder tijd doen.”
De EP met muziek uit de documentaire combineert live- en repetitiemateriaal van The Naked Sweat Drips met nummers van Kristian solo. Maar in dit geval staat muziek op de tweede plek. Tijdens de film kom je zo dicht bij Kristian, dat tegen de tijd dat de diagnose verteld wordt dat ook bij de kijker als een enorme klap aankomt. Deze mate van meeslependheid is erg knap voor een film die nog geen half uur duurt. En zo blijkt een van de meest spraakmakende releases van het jaar in de Nederlandse muziek een documentaire te zijn. Natuurlijk, Kristian en de leden van The Naked Sweat Drips willen gewoon goede muziek maken en hoge ogen gooien met hun energieke shows. Dat gaan ze zonder twijfel ook doen. Maar een belangrijker verhaal zullen ze hoogstwaarschijnlijk niet meer afleveren.
David Gilmour - Live At PompeiiHet was nog in zijn lagere schooltijd dat ondergetekende kennis maakte met de...
EMA - Exile In The Outer Ring De Amerikaanse Erika Michelle Anderson – simpel afgekort tot de artiestennaam...