2017-12-08
Het is natuurlijk een slimme zet van Graef om ter recensie geen cd op te sturen, maar een LP. En dan ook nog geperst op prachtig wit vinyl, gestoken in een sfeervolle zwart-witte gatefold hoes. Daarmee heb je in ieder geval bij deze recensent alvast een streepje voor. Het is alleen jammer dat deze LP qua sound niet zo goed klinkt. De productie is een beetje in elkaar gedrukt en klinkt nogal dof. Gelukkig staat How To Play The Sound Of Time ook op Spotify en daar klinkt het album een stuk beter. Het is niet helemaal duidelijk wat er mis gegaan is met de LP, het kan ook toevallig een slecht exemplaar zijn natuurlijk, maar het is wel zonde. De muziek van Graef is namelijk dik in orde en verdient dus een goede sound. Graef is een band uit Limburg, die bestaat uit Wouter Budé (drums), Ruud Peeters (gitaar, toetsen, bas) en Chris Verheijen (zang). Alledrie de heren verdienden hun sporen in de muziekwereld, maar dit is het eerste album waarop ze samenwerken onder de naam Graef. De muziek op How To Play The Sound Of Time klinkt alsof de band niet uit Limburg komt, maar uit België. Bij veel nummers denk je onwillekeurig aan een van de vele indiebands die je op Studio Brussel voorbij hoort komen, maar het belangrijkste referentiepunt is de belangrijkste band van België, dEUS. Hierbij is het wel zo dat Graef meer doet denken aan de latere, wat degelijkere dEUS dan aan de vroege, experimentele dEUS.
Gelukkig is het niet zo dat Graef een copycat is, ze hebben wel degelijk een eigen sound. Deze verkrijgen ze vooral door het toevoegen van een lekkere dosis elektronica en de wat donkere sfeer van de muziek. Door deze twee facetten krijgt de muziek soms ook wel een lekker vroege jaren ’80 gevoel.
De elektronica komt al meteen naar voren in opener ‘Take Me To The Tower’ en de donkere sfeer horen we bijvoorbeeld in ‘La Gomera (Outerspace)’. ‘Boneclocks’ doet bijvoorbeeld duidelijk aan dEUS denken en dit geldt ook voor de rustige afsluiter ‘Nothing’s Really Real’ en voor ‘Paper Moon’. Deze laatste song heeft door de melancholische vocoder-zang echter ook een soort retro-futuristische jaren ’80 feel.
Het belangrijkste minpunt van How To Play The Sound Of Time is dat er nog weinig echt opvallende songs op staan. De sound is dik in orde, het geheel klinkt verzorgd en het is duidelijk dat er veel liefde in het album gestoken is. Er zijn echter weinig momenten dat je echt je oren spitst en er komen geen refreinen voorbij die de rest van de dag in je hoofd zitten. Als Graef voor het volgende album een paar echte topsongs weet te schrijven, zouden ze het niveau van hun Belgische voorbeelden dicht kunnen naderen.
Order of the Emperor - BeholdDat er genoeg frisse rockbands in Nederland zijn, moge de afgelopen maanden...
David Gilmour - Live At Pompeii Het was nog in zijn lagere schooltijd dat ondergetekende kennis maakte met de...