Out Of Range komt moeizaam op gang. Op de eerste vier nummers klinkt Gun Outfit als een in alle haast bij elkaar gezochte schoolband die onder leiding van de muziekdocent haar debuut mag maken op het schoolbal. De nummers missen dynamiek en kabbelen inspiratieloos voort.
De songs zijn voorzien van een lullig klinkend slaggitaartje terwijl de zang achterin de mix is weggemoffeld. Daar verandert de muzikale ode aan landschapsschilder Pieter Bruegel (‘Landscape Painter’) niets aan. Ook de drugssong ‘Strange Insistence’ (”Speed makes you a genius, cocaïne will make you rich”) wil niet voor een high zorgen.
Pas bij track nummer vijf, ‘The 101’, gezongen door zangeres Carrie Keith, ontwaak je als luisteraar enigszins uit je middagdutje. ‘The 101’ klinkt rootsier dan de voorgaande nummers en vertelt het verhaal van de verhuizing van de band van het platteland van Olympia (Washington) naar big city Los Angeles.
De tweede helft van het album bevalt beter, maar overtuigend klinkt het nog steeds niet. In ‘Sally Rose’ laat Gun Outfit even haar verleden als indierockband herleven. En in ‘Primacy Of Love’ komt Gun Outfit zelfs even in de buurt van de magie van het comeback album van The Dream Syndicate (How Did I Find Myself Here?). Maar deze oprisping komt te laat om het album nog te redden. De luisteraar wordt met de afsluitende songs van Out Of Range voorgoed in slaap gesust. Drie uit elf is echt onder de maat.
AmenRa - Mass VI Amenra is niet weggelegd voor tere zieltjes. De muziek is een flinke brok...
Ferd - Music Without Borders Je hoort het cliché vaak. Muziek verbindt. Hoe vaak staat er niet op een...