Björk - Utopia Recensie op Podiuminfo

2018-03-06 Je album beginnen met een nummer dat instrumentaal doet denken aan de orgastische slotakkoorden aan het eind van de albums van Sigur Rós, je moet het maar durven. Björk, de IJslandse zangeres die bekend staat om haar creativiteit, doet het op haar Utopia. Een album dat overloopt van durf, maar of dat ook mooie muziek oplevert… dat is de vraag.

‘Arisen My Senses’ heet dit eerste nummer en het doel van de titel wordt meteen bereikt: de luisteraar zit op het puntje van de stoel en zijn/haar senses zijn arisen. Als dit je eerste kennismaking is met Björk dan ben je meteen wakker geschud: deze plaat doet je eerder achteroverslaan dan dat je hem rustig achterovergeleund kan luisteren. Het daaropvolgende nummer loopt naadloos in deze ruwe kennismaking over en laat hiermee meteen de veelzijdigheid van deze artiest zien: ‘Blissing Me’ is veel minder kakofonie en veel meer emotie. Björk laat ook op dit album zien dat ze van plan is zowel binnen als buiten de lijntjes te gaan kleuren. Deze artieste doet precies wat ze wil en dat is te prijzen.

‘Blissing Me’ en het daaropvolgende ‘The Gate’ laten ook thematisch horen welke kant Björk op wil met haar album. Er is nogal wat gebeurt in het leven van Björk, getuige Utopia. Vandaar twee extreem emotionele nummers die het hartzeer van de IJslandse perfect uitdrukken. Ze schreeuwt bijna: “I can care for you, Care for you, Care for you, I care for you”. Hoewel deze nummers per luisterbeurt beter worden (de eerste keer is het erg wennen, helemaal voor degenen die Björk niet zo vaak beluisteren), valt er wel iets onaardigs op. Björk kan, als ze wil, perfect Engels, maar kiest er soms ook voor de woorden op deze en andere nummers met een verschrikkelijk in het oor liggend accent uit te spreken. Dit werkt erg slecht in deze emotionele nummers omdat het je eerder laat lachen dan huilen. Of dit een bewuste stijlkeuze is geweest, is de vraag. Dit kan ze echter bij haar volgende albums achterwege laten.

Op het volgende nummer, ‘Utopia’, klinken er weer extreem vrolijke klanken. Terwijl ‘Body Memory’ weer teruggrijpt naar haar verdriet. De luisteraar wordt van het kastje naar de muur gestuurd en dat moet je maar net willen. Het eerdergenoemde voorbeeld van de raar uitgesproken woorden geeft aan dat niet elke keuze geslaagd is. Ook zijn de nummers en daarmee de plaat erg lang van stof. Soms lijkt Björk de luisteraar expres bij haar weg te jagen om hem/haar later weer op het matje te roepen met een ijzig gezongen, niet te ontwijken emotionele uitspatting. Iconisch hiervoor is het opnemen van het refrein (“I care for you, I care for you…”) van ‘The Gate’ in populaire serie ‘Temptation Island’: binnen het album, maar soms ook binnen het nummer gaat Björk van pure pop naar moeilijk beluisterbare kunst voor “two music nerds, obsessing”.

De vraag die aan het begin van deze recensie gesteld werd, kan door verschillende luisteraars verschillend beantwoord worden. Natuurlijk is dit inherent aan muziek, maar Björk verheft het verdelen van luisteraars tot kunst. Voor de gewone luisteraar krijgt dit album dan ook de drieënhalve ster die boven deze recensie staan. Voor fans van Björk, moeilijke muziek of luisteraars die de plaat vaker dan eens gaan luisteren, kan dit uitlopen tot vier, vierenhalf of zelfs vijf sterren. Ga het ontdekken…

Recensent:Yannick Martens Artiest:Björk Label:One Little Indian Ltd