Converge - The Dusk In Us Recensie op Podiuminfo

2018-01-29 Wie het over Converge heeft, zal in gegarandeerd in dezelfde zin nog over het album Jane Doe spreken. Het album is zodanig iconisch te noemen, dat de hoes nog vaak prijkt als backdrop bij shows van de band. Het was de grote doorbraak bij metal-, hardcore- en punkliefhebbers, die zich konden vinden in de diverse elementen die werden samengebracht. Veelal wordt Converge als metalcore bestempeld, maar het is veel meer dan dat. Een duistere, rauwe, maar met passie beladen agressie die bij de eerste luisterbeurten moeilijk te bevatten is. Een muzikale chaotische precisie, waarbij de frontman klinkt als hij klem zit in één of andere verschrikkelijke martelmachine. Je houdt er van of niet, aan gulden middenwegen doet Converge niet.

Nu, zestien jaar na dit historische album, stormt deze genadeloze kracht nog altijd over de aarde en laten ze eens in de zoveel tijd een albums los. Meest recente release heet The Dusk In Us en laat Converge in een experimentele vorm horen. Een lijn die reeds werd ingezet met het voorgaande album All We Love We Leave Behind uit 2012. En geef ze eens ongelijk; ze hebben jarenlang de formule van Jane Doe kunnen voortzetten met platen als No Heroes en You Fail Me. Een formule waar ze blijkbaar geen moeite mee hebben om op terug te vallen, maar dat is kiezen voor de gemakkelijke weg. En dat is iets wat Converge absoluut niet doet.

The Dusk In Us is daarentegen wel een toegankelijker album geworden, in de zin dat er meer rust en structuur is aangebracht. Het komt zelfs zowaar voor dat je de vocalen verstaat zonder de teksten te lezen. De muzikale beleving is nog altijd intens, maar de nummers kennen onderling meer afwisseling. Een sterk voorbeeld is openingstrack ‘A Single Tear’, dat met een speelse gitaarriedel begint, tussendoor een zenuwinzinking krijgt, maar alles los laat tegen het einde met de kreten “as a single teardrop fell”. Aan de emotie is er door de jaren heen niets veranderd, die is juist alleen maar sterker geworden. Met ‘Trigger’ laten ze zelfs horen hoe zij bluesrock interpreteren. ‘Arkhipov Calm’ en ‘I Can Tell You About Pain’ kennen dan weer die typische spastische karaktertrekken die we maar al te goed kennen van The Dillinger Escape Plan.

Frontman Bannon wisselt geregeld af in zijn manier van schreeuwen; zo laat bijvoorbeeld ‘Wildlife’ iets horen dat het beste te omschrijven is als ‘schreeuwzang’. De titeltrack en ‘Thousands Of Miles Between Us’ zijn wat zwaarder beladen en kennen clean zang, maar niet op de traditionele metalcore-manier. Deze tracks vallen zwaarder mocht je juist uit zijn op die intense luisterervaring, die je bijvoorbeeld wel weer krijgt met ‘Broken By Light’ en ‘Cannibals’. Al met al, is The Dusk In Us een knallend, herkenbaar en divers geheel geworden, waarmee ze laten horen dat ‘teleurstelling’ niet in hun woordenboek staat.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Converge Label:Epitaph