2018-02-28
Gebrek aan succes en erkenning in eigen land kun je Frida Annevik niet ontzeggen. De Noorse zangeres, die in haar eigen taal zingt, won al prijzen voor beste debutante en beste lyriciste (voor haar debuutalbum Synlige Hjerteslag) . Flyge Fra (vrij vertaald: 'vluchten van') is inmiddels haar vierde album. En gaat dat ook succes buiten de landsgrenzen opleveren?Die taalbarriere is er immers, want van de teksten valt zo goed als niks te verstaan. Dan zal het dus van de muziek moeten komen, want dat is wel een universeel fenomeen. Het valt te betwijfelen, maar we kunnen er natuurlijk naast zitten. Annevik heeft weliswaar een op zich aangename, wat hoge stem, maar ook vrij anoniem. De songs zelf zijn altijd smaakvol; soms folky, soms licht jazzy en met een beetje electronica. Maar helaas dus ook een beetje anoniem en zelfs een beetje afstandelijk. Zou dat dan toch de Noorse invloed zijn?
Neem als perfect voorbeeld opener en titelnummer 'Flyge Fra'. Het klinkt allemaal hartstikke netjes en "sophisticated", maar het weet nergens het hart te beroeren. 'Sommeren Med Bil' klinkt op zich speels en jazzy, maar zet ook niet door naar de onderbuik. De naam van Sade komt naar boven, maar zij weet dat gevoel duidelijk wel te bereiken. Ook de ballad 'Lilith' klinkt mooi klein, drijvend op haar stem, maar mist toch, ja..intimiteit. Dat gevoel dat de tranen over je wangen kunnen rollen. Eigenlijk ronduit frustrerend, want het talent heeft de 33-jarige Noorse namelijk absoluut.
Dat hoor je in het prachtige 'Ved Sida Av Deg', waarin je dat gevoel dus wel krijgt. Of het speelse 'Skamgang (Et skritt, et skritt fram)' met springerige electronica. Of wat te denken van het akoestische 'Basert Pa En Sann Historie' waarin haar mooie stem wel degelijk ontroert.
Moeilijk geval dus, dit Flyge Fra. Ondergetekende kan zich namelijk heel goed voorstellen dat Frida Annevik een grote ster is in eigen land en ze veel landgenoten aanspreekt. Maar net als veel artiesten uit ons land vragen we ons af of ze buiten de landsgrenzen enige rol van betekenis gaat spelen. Daarvoor is het materiaal deels ook wat vlak. Wat overblijft is een degelijke, smaakvolle popplaat die wellicht mensen aanspreekt die deze muziek het liefst "exotisch" opgediend krijgen.
Steph Cameron - Daybreak Over Jackson StreetIn Europa zullen nog weinig muziekliefhebbers ooit van Steph Cameron...
Sean Noonan - Man No Longer Me “Drummer, componist, verhalenverteller” staat er pontificaal bovenaan op de...