2018-02-16
Throne Of Heresy wordt per album beter, stukken beter, zoveel is duidelijk bij het beluisteren van Decameron het derde album van de brute Zweden. Bruut, maar melodieus zet Throne Of Heresy de door haar ingeslagen weg voort. Spraken we op de vorige albums nog over brute deathmetal met wat lichte blackmetal-invloeden, welnu, de band heeft de invloeden van melodieuze blackmetal nog wat verder uitgebouwd, wat vooral hoorbaar is in de melodieuze gitaarlijnen. De rauwe, maar goed verstaanbare, grunt van Thomas Clifford is gebleven en in sommige songs neigt de muziek nog wel flink richting woeste deathmetal, maar omdat de melodielijnen zoveel sterker zijn dan op voorganger Antioch is Decameron een plezier om naar te luisteren. Waarschijnlijk is de invloed van producer Magnus Andersson (ex-Marduk) hierin flink doorslaggevend geweest.Decameron handelt, in drie hoofdstukken, over de pestepidemie welke in de veertiende eeuw huishield en circa dertig procent van de Europese bevolking naar een andere wereld hielp. Geen vrolijk onderwerp, maar wel een onderwerp waar de intense, duistere muziek van Throne Of Heresy om vraagt. Na de fabelachtige opener ‘The Shores Of Issyk-Kul’, met fraai uitwaaierend gitaarwerk, wordt er in ‘Pax Mongolica’ even lekker gebeukt, waarna ‘Siege Of Caffa’ weer heel duister uit de speakers dendert. De plaag lijkt nu echt begonnen en breidt zich verder uit in hoofdstuk twee. Hierin vallen vooral het Opeth-achtig gitaarwerk halverwege ‘The Plague Ships’ en de clean vocals van Clifford, en het akoestische begin in het titelnummer op. Als hoofdstuk drie wordt voorgetoverd is de pest op zijn morbide hoogtepunt. De meest opvallende song hierin is de lange afsluiter ‘The Pale Burden’ waarin Throne Of Heresy nadrukkelijk in vijver van de oude Opeth vist. Niet heel origineel, maar desalniettemin een prima song. Laten we verder ook het a-capella vrouwenkoortje halverwege ‘Alvastra’ niet vergeten, al komt dat een beetje abrupt over binnen deze brute song.
Als Throne Of Heresy de opgaande lijn op de volgende platen voortzet dan gaan we heel snel een heus meesterwerk van de vijf Zweedse muzikanten meemaken. Decameron is met voorsprong het beste werk van de band tot nog toe.
honeymoon disease - Part Human, Mostly BeastMet het imago van Honeymoon Disease zit het wel snor, letterlijk en...
When Airy' Met Fairy - Glow When ‘Airy Met Fairy is een project van Thorunn Egilsdottir. De...