2018-02-02
De Spaanse singer-songwriter Joana Serrat is al sinds 2011 bezig, maar het was met haar vorige plaat Dear Great Canyon uit 2014, dat ze echt aandacht vergaarde. Voor haar vierde album, genaamd Dripping Springs, heeft ze Barcelona achter zich gelaten en is ze afgereisd naar Texas Hill Country, in Amerika. Hier heeft ze de samenwerking opgezocht met Israel Nash en zijn band, welke een hele dikke stempel op de plaat zetten. Deze is vernoemd naar het lokale plaatsje waar alles is opgenomen, en is met recht ‘Joana Serrat’s most Americana album to date’ te noemen. Ze wordt vergeleken met een kruising van Mazzy Star en Neil Young, maar dan met een veel meer afgerond en gepolijst geluid.Zelf zegt ze over het album: “It’s an album that deals with farewells, but is filled with an optimistic melancholy that doesn’t isolate nor enclose the spirit and determination to realise our own dreams.” En daarmee slaat ze de spijker op z’n kop: er hangt een zweverig toontje van melancholie over de plaat, dat terug kijkt op oud, maar tevens vooruitkijkt op nieuw. Met haar nieuwe stap en samenwerking is dat op muzikaal gebied van toepassing. Joana kiest nadrukkelijker voor de Amerikaanse rootsmuziek uit de jaren ’70 in het algemeen, en de countryrock in het bijzonder.
Zoals eerder gezegd, weten Israel Nash en kornuiten hun handtekening duidelijk te zetten. Ze zorgen volop voor zweverige klanken die doen terugdenken aan vroeger, terwijl er ook genoeg ruimte bestaat voor uitgebreidere verkenning van het instrumentarium. Wat er soms toe leidt dat ze er tijdens een jamsessie of solo aan de haal gaan met de track. Iets wat bijvoorbeeld al gebeurd bij opener ‘Western Cold Wind’. Het is niet storend, maar het laat wel al de vraag opkomen of ze zo Joana niet te zeer wegdrukken. Alsof zij de gastmuzikant is.
Daar heeft ‘Unnamed’ ook een handje van, dat enkel onder begeleiding van akoestische gitaar begint. Naarmate het nummer vordert, komen er steeds meer lagen bij. Subtiele lagen die samen opbouwen afbreken tegelijk, en zodoende een interessante dynamiek en wisselwerking laten ontstaan. Naar het einde toe neemt Nash het helemaal over en lijkt het alsof Joana nooit bestaan heeft.
Het blijft echter bij sporadische momentjes en de muzikanten en Joana vullen elkaar meer aan, dan dat ze in de spotlights willen staan. Het muzikale spel goed is afgestemd op de vocalen, en vice versa, waarbij ze een verlengstuk van elkaar vormen. Joana doet denken aan Norah Jones. Ze heeft diezelfde zweem over het stembanden die je automatisch laten weg zwijmelen in gedachten, zodra ze aangezet worden. ‘Come Closer’ en ‘Walk In Sin’ hadden zo maar uit de stal van mevrouw Jones kunnen komen. Over het algemeen lig het tempo laag, waardoor Dripping Springs log en dromerig klinkt. Een plaat die zich het beste laat afspelen tijdens een lange treinrit, waarbij men naar buiten starend over de voorbij suizende landschappen kan wegdromen.
Musica Extrema - Club Vaudeville Musica Extrema is de naam van een theater- en muziekgezelschap dat een...
Minco Eggersman - In Blue Minco Eggersman is een veelzijdig man. Enige bekendheid verkreeg hij als...