2018-02-14
De muzikale ontwikkeling van de Française Colleen kent al vijftien jaar een geleidelijk verloop. Als je al haar zeven albums achter elkaar zou luisteren, bemerk je een gestage maar duidelijke lijn, die wat de kwaliteit betreft telkens stijgt. Op haar jongste plaat A Flame My love, A Frequency heeft Cécile Schott een van haar meest rigoureuze koerswijzigingen doorgevoerd; ze zette haar geliefde viola da gamba terug in de kast en ging volledig elektronisch. Een keuze die overigens pas tijdens het opnameproces is genomen, want de beoogde combinatie van beenviool, synthesizer en pocketpiano bleek niet te werken.Als je niet wist waar het album over gaat (zie de volgende alinea), zou je spreken van een fijn staaltje kill your darlings. Met behulp van de genoemde Critter & Guitari-apparatuur heeft Colleen een bedwelmende plaat gemaakt, die eerder een climax dan een breekpunt binnen haar oeuvre vormt. De muziek bubbelt en deint (zoals een collega-recensent van Pitchfork het omschreef) als nooit tevoren en Schotts ietwat onderkoelde stem komt nog beter tot zijn recht. Bovendien vloeien de liedjes subtieler dan voorheen in elkaar over, waardoor A Flame My Love, A Frequency het meest van alle Colleen-platen als een geheel aanvoelt.
De thematiek van het album is loodzwaar. Colleen reflecteert op de terroristische aanslagen van 2015 in Parijs, die ze van nabij heeft meegemaakt. Ze is naar eigen zeggen op de middag van die dertiende november nog langs de cafés gelopen waar ‘s avonds (evenals in de Bataclan en het Stade de France) dood en verderf zou worden gezaaid. “The world had nearly ended yet the sky was blue/ and I came home with a fistful of fear’, zingt ze daarover in ‘Winter dawn’. Ook het nummer ‘Separating’ bevat een sterke verwoording van de emoties die zulke verschrikkelijke gebeurtenissen losmaken bij een mens. “Separating from the world/ is like a drop of rain / falling to the ocean floor / it’s just impossible.” De mooiste regel van de plaat, afkomstig uit ‘The stars vs. creatures’, leest als een atheïstische sneer naar de door godsdienst gedreven terroristen: “The stars will have the last word / and outshine us.”
Dat A Flame My Love, A Frequency ondanks alle sombere overpeinzingen zo lichtvoetig en bij vlagen sprankelend klinkt, schuilt misschien wel in het feit dat Schott een groot vogelliefhebber is. Zelf noemt ze het gegeven dat schoonheid en sterfelijkheid hand in hand gaan – iets wat bij uitstek wordt belichaamd door vogels – het centrale thema van het album. Het zal daarom geen toeval zijn dat het instrumentale openingsnummer met de onheilspellende titel ‘November’ kwinkeleert als een vrolijke gevederde die schijnbaar onbezorgd een nieuwe dag aankondigt.
Wouter DeWit - StillNeoklassieke pianostukken met lange stiltes en dromerige melodieën komen vaak...
Lety - The Wallflower Ze heeft haar roots in de Bronx, maar de van origine Amerikaanse Lety woont...