2018-02-22
Neoklassieke pianostukken met lange stiltes en dromerige melodieën komen vaak uit handen van componisten uit koude en ruige oorden, waar de natuur hen inspireerde tot het maken van mysterieuze en kalme muziek. Toch is dit niet het geval voor Wouter Dewit: ook een jong gezin in het Belgisch Maaseik blijkt genoeg inspiratie te bieden voor een album dat niet onderdoet voor de grootheden in het vak: Yann Tiersen, Nils Frahm en Ólafur Arnalds. Wouter Dewit is in het dagelijks leven leraar, onderdeel van de band Illuminine en bracht eerder in eigen beheer een soloplaat uit. Zijn tweede soloalbum heet simpelweg Still en brengt hij uit onder het label Zeal Records. Hij schreef het door af en toe eens wat te spelen op de piano in de huiskamer. Voordat hij het wist was er een volledig album. De vijftig minuten durende tocht door de wereld van Wouter Dewit voelt alsof je naar één landschap kijkt dat in deze korte tijd in alle rust door de seizoenen heen gaat. Alle jaargetijden zijn vertegenwoordigd in de titels van de composities, behalve de zomer. Misschien is dit ook wel te warm en muf voor zijn werk. De nummers op Still zijn rustig en melodieus, de piano wordt regelmatig begeleid door strijkers die met lange halen over de kortere pianonoten heen vegen. Het fijne van de plaat is dat het heel natuurlijk en soepel voelt. Hij werkt duidelijk vanuit het gevoel en daarmee klinkt niets geforceerd. Zo is er af en toe wat gekraak te horen en iemand lijkt over grind l te lopen op het ritmische ‘Hug, Run’. Op composities als ‘Dance Dance Dance’ zijn meerdere lagen te horen, waardoor het eigenzinnig wordt en Dewit zich onderscheidt van anderen. Vooral ‘Autumn Falls’ kent veel diepte en verschillende lagen, de compositie lijkt te bestaan uit verschillende delen, waarin het klinkt alsof de herfstbladeren naar beneden suizen.
Hoewel neoklassieke muziek enkele jaren geleden vooral als doel had een klein publiek aan te spreken en soundtracks voor filmhuisfilms te produceren, is dit allang niet meer het geval. Menig luisteraar laat zich nu gemoedelijk onderdompelen in de zachte lome noten van het genre en vooral de bekende pianisten verkopen de grote Europese concertzalen uit. Neoklassieke muziek is geen niche meer en enerzijds geeft dit nieuwe spelers in het veld een publiek en een markt, anderzijds is het lastig om met je kop boven het maaiveld uit te komen. Met Still weet Wouter Dewit dit laatste voor elkaar te krijgen. Zijn muziek is misschien niet altijd even vernieuwend, maar wel degelijk recht uit het hart en weet te raken. Het album kent een goede balans tussen rust en melodie, waardoor het niet saai wordt.
Jamila Woods - Heavn Jamila Woods mag dan een naam zijn die we hier in Nederland nog amper...
Colleen - A Flame My Love A Frequency De muzikale ontwikkeling van de Française Colleen kent al vijftien jaar een...