2018-03-06
Wat een naargeestige titel en bijbehorende albumcover hebben Marry Waterson & David A. Jaycock gekozen voor hun tweede album Death Had Quicker Wings Than Love. Gitarist Jaycock en zangeres Waterson maken dan ook niet bepaald vrolijke muziek, zo blijkt al snel. Het folkduo heeft voor de productie van deze plaat bovendien Adrien Utley (Portishead) weten te strikken en die laat het geheel dan ook vooral kaal en leeg laten klinken, zodat alle aandacht van de luisteraar naar de zang uit kan gaan.Het beste voorbeeld daarvan is de gewaagde opener ‘The Vain Jackdaw’, die is opgenomen op het dak van de studio om zoveel mogelijk ambient achtergrondgeluid mee te pakken. Waarom wordt al snel duidelijk, want na het instrumentale intro van een half minuutje krijgt de luisteraar verder ruim tweeënhalve minuut alleen maar de zang van Waterson te horen. A capella, wel te verstaan. Het is een gedurfde keuze en de stem van Waterson blijkt sterk genoeg om er mee weg te komen, al schuurt ze af en toe wel heel dicht tegen de grens met valsheid aan. Gelukkig is er in de overige nummers meer ruimte voor het gitaarspel van Jaycock, dat echter helaas nergens echt op de voorgrond treedt en vooral een soepel ingespeelde maar voortkabbelende begeleiding voor de zang blijft. Andere instrumenten horen we bovendien slechts sporadisch: af en toe komen bas, mellotron of strijkers voorbij, maar overal blijven ze op de achtergrond.
Daarmee komen we bij het grootste minpunt van de plaat uit: als de zang je niet trekt, wordt het namelijk in rap tempo een saaie plaat. En de kans dat de zang je niet trekt is redelijk aanwezig, omdat de nummers maar zelden een duidelijk refrein of coupletten hebben. Veel vaker klinken de teksten als losse flarden die weliswaar netjes met elkaar verweven zijn, maar je niet tot nauwelijks doen opveren uit je stoel. Daarnaast is de zang technisch weliswaar uitstekend, maar ook vrij monotoon en zelden gestoeld op een sterke melodie. Voor het gitaarwerk geldt een soortgelijk euvel: technisch prima, maar overal wel erg braaf binnen de lijntjes. Wat meer ruimte voor Jaycock om zich te profileren had waarschijnlijk geen kwaad gekund.
Death Had Quicker Wings Than Love is een album waarop technisch gezien dan ook eigenlijk maar weinig aan te merken is, maar dat de luisteraar slechts sporadisch (zoals in ‘Gunshot Lips’ of ‘Small Ways And Slowly’) echt weet te boeien. Veel vaker kabbelt het vooral rustig voort en zal het alleen de echte folkliefhebber weten te boeien.
Kaitlyn Aurelia Smith - The KidDe eerste keer dat ondergetekende in aanraking kwam met de muziek van...
Cults - Offering New York is de stad waar het niet onbetwiste startschot voor alternatieve...