2018-05-19
Even een test: wat is het eerste waarbij je aan denkt bij het genre folk? Waarschijnlijk begin je terecht over teksten en zang, wat immers de fundamenten van het genre zijn. Dat alles wordt vaak spaarzaam instrumentaal aangekleed, en maar zelden valt juist dat instrumentale deel van de muziek op. We noemen het maar even omdat de Noorse Nils Økland Band zoals ze het zelf omschrijven instrumentale folk maken. Inderdaad: alle aandacht gaat dus naar het deel dat juist op de achtergrond blijft. Dat klinkt interessant, maar al snel blijkt Lysning helaas vooral een jazzplaat te zijn die af en toe een uitstapje richting folk maakt.Als er een ding duidelijk wordt op Lysning dan is het wie de bandleider is. Økland speelt zelf viool en het is dan ook met name dat instrument dat alle ruimte krijgt om zich te profileren. Dat komt vooral omdat de plaat verder wel heel spaarzaam ingespeeld wordt. De drummer speelt alleen standaard jazzbeats en ook de bassist is nergens op een origineel idee te betrappen. Volgens het boekje speelt er ook nog iemand saxofoon, maar dat gebeurt dan zo onopvallend dat het net zo goed achterwege had kunnen worden gelaten. Daardoor klinken de nummers kaal en leeg en kabbelen ze vooral een beetje voort, waarbij alleen het vioolspel je af en toe doet opveren. Als je daar niet van houdt is dit dus een plaat die je direct links kunt laten liggen.
Als je wel van vioolspel houdt is er overigens ook niet al te veel te genieten. Het genre wat Økland nastreeft weet hij eigenlijk maar een paar keer te benaderen en het moet gezegd worden: dan klinkt het ook best aardig. Neem bijvoorbeeld het titelnummer, dat zo op de Lord Of The Rings soundtrack had kunnen staan. Ook op het speelsere ‘Flukt’ wordt een fijn strijkersriedeltje gespeeld dat de aandacht van de luisteraar weet op te eisen. Te vaak lijkt Økland echter niet goed te weten waar hij met zijn nummers heen wil, waardoor je op strijkersgebied vooral heel lang hetzelfde hoort. Dat er naast de gewone viool ook de langgerekte tonen producerende ‘liefdesviool’ bespeeld wordt helpt daarbij ook niet echt mee.
De gebrekkige instrumentale variatie en het maar mondjesmaat echt fijne vioolspel maken van Lysning vooral een plaat die snel gaat vervelen. Dat Økland en zijn bandleden hun instrument beheersen is duidelijk, maar om dat ook om te zetten in een interessante, frisse plaat blijkt teveel gevraagd. En dan ga je je als luisteraar toch afvragen of het geen goed idee zou zijn om volgende keer ook eens een zanger(es) in te huren.
Kim Myhr - You I MeVoor ieder subject of object waarmee je een duo vormt of kunt vormen, geldt...
Erik Honore - Unrest Met kille en minimale geluiden opent Erik Honoré zijn tweede album met een...