2018-02-07
Voor ieder subject of object waarmee je een duo vormt of kunt vormen, geldt hetzelfde: er is altijd sprake van een ‘ander’. Bij de totstandkoming van You | Me heeft de componist/gitarist Kim Myhr hier iets moois mee gedaan. Op de twee nummers die het album telt, zijn de ‘you’ en ‘me’ bij elkaar gehouden door middel van de benaming ‘You | Me A’ en ‘You | Me B’. Het snijdt dan ook hout om de twee kanten als een geheel te betrachten: meer dan ooit omarmt de Noor de herhaling. Repetitieve elementen, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de gitaar, maken You | Me tot een bijna veertig minuten durende baken van rust. Dat wil niet zeggen dat het album saai is; aan de repetitieve basis voegt Myhr allerlei klanken toe. Hoe zeer ook de gitaar op den duur overstuurd mag klinken in ‘You | Me A’, altijd is er een fundament dat houvast biedt. Dit ontbrak nog wel eens in Myhrs eerdere werk.
In zijn klankenpalet speelt de Noor met een mate van warmte, maar dat wil niet zeggen dat hij niet ook gebruik maakt van schelle klanken. Zo rond het kwartier na aanvang van ‘You | Me B’ vallen de gitaarakkoorden nota bene helemaal weg, en rest er niets dan wat rammelende percussie en gitaartonen, die hoogstwaarschijnlijk uit improvisatie voortkomen. Maar tegen die tijd heeft de warmte van het album zijn stempel al gedrukt.
Myhr is erin geslaagd niet een album te maken waar je bewust tijd voor moet nemen, maar dat het besef van tijd juist doet vervagen. Wanneer ‘you’ and ‘me’ (bijna) samensmelten, verliest al het andere tijdelijk aan belang. Er blijven weliswaar twee kanten - ‘You | Me A’ en ‘You | Me B’ - aan het verhaal, oftewel de plaat, zitten, maar echt doet dit er niet toe.
Mavis Staples - If All I Was Was BlackMet haar 78 jaar weet Mavis Staples nog niet van ophouden. Het voormalige...
Nils Okland Band - Lysning Even een test: wat is het eerste waarbij je aan denkt bij het genre folk?...