Het album begint meteen stevig met ‘Little Bit’ dat funky is maar stevig gitaarwerk bevat. Datzelfde kan gezegd worden van ‘Who Told You That’, maar in ‘Peaceful Dream’ wordt even makkelijk geflirt met gospel en Americana. Opvallend is dat de stem van Mavis, die weliswaar nooit de kracht had van bijvoorbeeld Aretha Franklin, voor haar leeftijd nog opvallend soepel is, bijvoorbeeld in ‘Ain’t No Doubt About It’, het duet met Tweedy.
Staples is met name op dreef in de politiek geladen songs waaraan zij zelf meeschreef, zoals het titelstuk waarin zij laat blijken dat racisme nog steeds op de loer ligt en het prachtige hypnotiserende ‘No Time To Cry’ waarin Staples veelvuldig zingt dat er nog veel werk te verrichten is.
‘Build A Bridge’ bevat echo’s naar grootmeesters als Prince of Sly Stone en klinkt een stuk gemoedelijker dan het bijtende ‘Try Harder’: ”There's evil in the world/And there's evil in me”.
Slechts begeleid door acoustische gitaar wordt het album afgesloten met het prachtige ‘All Over Again’. Mavis geeft te kennen nog lang niet klaar te zijn maar alles zo opnieuw over te doen. Het is te hopen dat die woorden juist zijn want ondanks haar hoogbejaarde leeftijd bewijst Staples met If All I Was Was Black dat haar rol op het muziektoneel nog lang niet uitgespeeld is. Hoewel het album met nog geen 35 minuten aan de korte kant is, kan als tegenargument gegeven worden dat gekozen is voor kwaliteit in plaats van kwantiteit want het album kan zonder twijfel tot een van de betere soulalbums van de laatste tijd gerekend worden.
Shame - Songs Of PraiseVoor nieuwe bands richten wij onze blik altijd graag naar dat eiland rechts...
Kim Myhr - You I Me Voor ieder subject of object waarmee je een duo vormt of kunt vormen, geldt...